Κοιτάω την κασσετίνα ( ! ) που έχω από το γυμνάσιο... γραμμένα στιχάκια από τραγούδια, κάποιος τίτλος κάποιας ταινίας που κάποτε μου άρεσε, ημερόμηνίες που τότε είχαν κάποιο νόημα (και τώρα δεν θυμάμαι τι είχε γίνει εκείνη την μέρα)...
Ανοίγω να βγάλω ένα μολύβι.
Μ' αρέσει να γράφω με μολύβι, ειδικά όταν κάνω μάθημα σε παιδιά.
Ανοίγω να βγάλω ένα μολύβι.
Μ' αρέσει να γράφω με μολύβι, ειδικά όταν κάνω μάθημα σε παιδιά.
Νομίζω δίνει στον μαθητή μια πιο καλή εικόνα ο δάσκαλος να γράφει με μολύβι..
αυτό το κόκκινο στιλό παραείναι αγχωτικό.
Και σκάει στο κεφάλι μου μια κουβέντα που μου είχε πει ο Twisted Tool :
"Μ' αρέσουν τα μολύβια, σου επιτρέπουν να διορθώνεις τα λάθη σου".
Αυτό το "σου επιτρέπουν να διορθώνεις τα λάθη σου" κολλάει στο μυαλό μου.
Κάθομαι και το σκέφτομαι.
Αυτό το "σου επιτρέπουν να διορθώνεις τα λάθη σου" κολλάει στο μυαλό μου.
Κάθομαι και το σκέφτομαι.
Όταν πήγαμε στην 5η δημοτικού, μας βάλανε να γράφουμε με στιλό.
"Είσαστε οι μεγάλοι τώρα, δεν επιτρέπονται λάθη. Πρέπει να γράφετε με στιλό".
Έτσι είπε ο δάσκαλος.
Και ανακαλύψαμε το διορθωτικό,και πασαλείφαμε από πάνω από τα λάθη και τις μουντζούρες ".
Το ίδιο και σε όλα τα χρόνια που ακολούθησαν... γυμνάσιο, λύκειο , πανεπιστήμιο.
Στιλό.
Τα λάθη μένουν για πάντα.
Στιλό.
Τα λάθη μένουν για πάντα.
Και αν χρησιμοποιήσεις διορθωτικό, όλοι θα ξέρουν ότι έκανες κάποιο λάθος και πήγες να το καλύψεις.
Μπλοκάρω.
Μας μάθανε ότι μόνο με στιλό πρέπει να γράφουμε.
Τα λάθη απαγορεύονται.
Το ίδιο πράγμα γίνεται και στη ζωή μας.
Ο Dr. House είπε σε ένα επεισόδιο :
"Successes only last until someone screws them up. Failures are forever."
Έτσι είναι η κωλοκοινωνία φταγμένη.
Όσες επιτυχίες και να έχεις στην ζωή σου, μία φορά να κάνεις την μαλακία και αποτύχεις,
αυτή η μια αποτυχία θα σε χαρακτηρίζει.
Θα χρησιμοποιήσεις διορθωτικό και όλοι θα δουν ότι έκανες λάθος.
"Τα λάθη δεν επιτρέπονται".
"Και γιατί δεν επιτρέπονται τα λάθη?"
Αυτή η χαζή φωνούλα μέσα μου, αυτό το παιδί που υπάρχει βαθιά χωμένο στο μυαλό του καθενός μας, ρωτάει τα πιο απλά κ πιο αληθινά πράματα.
"Και γιατί δεν επιτρέπονται τα λάθη?"
Αυτή η χαζή φωνούλα μέσα μου, αυτό το παιδί που υπάρχει βαθιά χωμένο στο μυαλό του καθενός μας, ρωτάει τα πιο απλά κ πιο αληθινά πράματα.
Γιατί να μην επιτρέπονται τα λάθη?
Όσο και να προσπαθούμε, eventually θα αποτύχουμε σε κάτι.
Όσο και να προσπαθούμε, eventually θα αποτύχουμε σε κάτι.
Γιατί θα πρέπει να μας πέρνει από κάτω και να μας γαμάει την ψυχολογία?
Δικό μου το χαρτί ρε, δική μου η μουτζούρα.
Δικό μου το χαρτί ρε, δική μου η μουτζούρα.
Δεν βάζω διορθωτικό, δεν υπάρχει λόγος να ντρέπομαι.
Έκανα λάθος. Έγινε. Πάω παρακάτω.
Δικό μου το χαρτί, δική μου η μουτζούρα.
.......
Και μερικές μέρες μετά από αυτόν τον τρομερό συνειρμό, πέφτω πάνω σε αυτό το άρθρο, με τίτλο:
Λατρεύω το μολύβι. Η μυρωδιά του, η υφή του.. Και κυρίως το ότι σου επιτρέπει να σβήσεις.. Παρόλο που δε θυμάμαι πότε είπα αυτή την κουβέντα (κωκω, πότε ήταν;), στέκει εντελώς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι όχι, η αποτυχία δεν απαγορεύεται. Ίσως να αποδοκιμάζεται από την κοινωνία, αλλά από τη στιγμή που εσύ είσαι εντάξει με τον εαυτό σου, ξέρεις ότι έκανες ό,τι μπορούσες, αναγνώρισες τι έφταιξε, τα λάθη και τις παραλείψεις και προχωράς αποφασισμένος για διορθώσεις, νομίζω η αποτυχία είναι ευπρόσδεκτη κάποτε. Διότι όλα είναι θέματα που λύνονται μεταξύ εμάς και των εαυτών μας.
Ο House θα πρέπει να είναι πολύ χαρούμενος που μπήκε το quote του σε κείμενο παρέα με δικό μου quote :D