ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!!!

Hello σας!!!

Ξέρω, εξαφανίστηκα πάλι, αλλά περνάω (δυστυχώς) μια από τις πλέον ανέμπνευστες περιόδους της ζωής μου...
Σαν όλους τους Έλληνες, η μόνιμη συζήτηση είναι πολιτική.
Οικονομική.
Καταθλιπτική.

Όπως έλεγα και πριν ένα χρόνο, τα καταφέραμε και φέτος! 
Είμαστε ακόμα εδώ!!! Whooooho!!!

Μπήκα να ευχηθώ χρόνια πολλά σε όλο τον κόσμο, να είμαστε και του χρόνου εδώ και ας γκρινιάζουμε για τα πάντα.

Και μη ξεχνάτε ... χρόνος είναι και κυλάει!

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!!!

http://www.youtube.com/watch?v=wmSi6lu6zqU

Taking A Nap

Κάθε μέρα θέλω να γράψω κάτι, κάτι που να αξίζει να το διαβάσει κανείς..
Αλλά που... 

Ποτέ δεν ήμουν πολύ καλή με τις λέξεις.
Οπότε, λέω να σας δείξω αυτή τη φωτογραφία μου, που μου αρέσει αρκετά!
Την έβγαλα πριν 4 σχεδόν χρόνια.
You like? 

:D

Taking a nap...

Για την Ιωάννα...

Νομίζω πως ξέχασα να σας πω το πιο σημαντικό γεγονός του μήνα που μας αφήνει...

Η Ιωάννα, η μικρούλα που βλέπετε πάνω δεξιά, μας άφησε στις 2 του μηνός.

Πάλεψε όσο μπόρεσε , αλλά κουράστηκε.

Η μαμά της μας είπε ότι έφυγε

Παρόλο όμως που η Ιωάννα δεν είναι πια μαζί μας, η αποστολή της συνεχίζεται!

Πρέπει να μαθαίνουν για το SMA όλο και περισσότεροι άνθρωποι!

Γι' αυτό, όσοι βλέπετε αυτό το μπλογκ, βοηθήστε στην αποστολή της Ιωάννας!

www.giatinioanna.com

Διαδώστε το! 

I'm a loser baby (so why don't you kill me?)

Κοιτάω την κασσετίνα ( ! ) που έχω από το γυμνάσιο... γραμμένα στιχάκια από τραγούδια, κάποιος τίτλος κάποιας ταινίας που κάποτε μου άρεσε, ημερόμηνίες που τότε είχαν κάποιο νόημα (και τώρα δεν θυμάμαι τι είχε γίνει εκείνη την μέρα)...
Ανοίγω να βγάλω ένα μολύβι.
Μ' αρέσει να γράφω με μολύβι, ειδικά όταν κάνω μάθημα σε παιδιά.

Νομίζω δίνει στον μαθητή μια πιο καλή εικόνα ο δάσκαλος να γράφει με μολύβι..

αυτό το κόκκινο στιλό παραείναι αγχωτικό.

Και σκάει στο κεφάλι μου μια κουβέντα που μου είχε πει ο Twisted Tool :

"Μ' αρέσουν τα μολύβια, σου επιτρέπουν να διορθώνεις τα λάθη σου".

Αυτό το "σου επιτρέπουν να διορθώνεις τα λάθη σου" κολλάει στο μυαλό μου.
Κάθομαι και το σκέφτομαι.

Όταν πήγαμε στην 5η δημοτικού, μας βάλανε να γράφουμε με στιλό.
"Είσαστε οι μεγάλοι τώρα, δεν επιτρέπονται λάθη. Πρέπει να γράφετε με στιλό".

Έτσι είπε ο δάσκαλος.

Και ανακαλύψαμε το διορθωτικό,και πασαλείφαμε από πάνω από τα λάθη και τις μουντζούρες ".

Το ίδιο και σε όλα τα χρόνια που ακολούθησαν... γυμνάσιο, λύκειο , πανεπιστήμιο.
Στιλό.
Τα λάθη μένουν για πάντα.

Και αν χρησιμοποιήσεις διορθωτικό, όλοι θα ξέρουν ότι έκανες κάποιο λάθος και πήγες να το καλύψεις.

Μπλοκάρω.

Μας μάθανε ότι μόνο με στιλό πρέπει να γράφουμε.
Τα λάθη απαγορεύονται.
Το ίδιο πράγμα γίνεται και στη ζωή μας.
Ο Dr. House είπε σε ένα επεισόδιο :

"Successes only last until someone screws them up. Failures are forever."

Έτσι είναι η κωλοκοινωνία φταγμένη.
Όσες επιτυχίες και να έχεις στην ζωή σου, μία φορά να κάνεις την μαλακία και αποτύχεις, 

αυτή η μια αποτυχία θα σε χαρακτηρίζει.

Θα χρησιμοποιήσεις διορθωτικό και όλοι θα δουν ότι έκανες λάθος.

"Τα λάθη δεν επιτρέπονται".

"Και γιατί δεν επιτρέπονται τα λάθη?"
Αυτή η χαζή φωνούλα μέσα μου, αυτό το παιδί που υπάρχει βαθιά χωμένο στο μυαλό του καθενός μας, ρωτάει τα πιο απλά κ πιο αληθινά πράματα.

Γιατί να μην επιτρέπονται τα λάθη?
Όσο και να προσπαθούμε, eventually θα αποτύχουμε σε κάτι.

Γιατί θα πρέπει να μας πέρνει από κάτω και να μας γαμάει την ψυχολογία?
Δικό μου το χαρτί ρε, δική μου η μουτζούρα.

Δεν βάζω διορθωτικό, δεν υπάρχει λόγος να ντρέπομαι.

Έκανα λάθος. Έγινε. Πάω παρακάτω.

Δικό μου το χαρτί, δική μου η μουτζούρα.

.......

Και μερικές μέρες μετά από αυτόν τον τρομερό συνειρμό, πέφτω πάνω σε αυτό το άρθρο, με τίτλο:

"Απενοχοποίηση της αποτυχίας, τώρα!"

Η Μέρα της Αποτυχίας. Οι Φινλανδοί το αποφάσισαν, στις 13 Οκτωβρίου μιλάμε για τα λάθη μας

Σκαλίζοντας.....

Προχτές το βράδυ με έπιασε και έψαχνα ότι folder υπήρχε στον υπολογιστή μου (χωρίς να ψάχνω κάτι συγκεκριμένο)..

Ατελείωτα διπλά κλικ, διάφορες μικρο-εκπλήξεις (ωωω κοίτα τι έχω εδώ! ) και μπόλικη διαγραφή.

Τέτοιες δουλειές γίνονται μόνο σε ώρες βαρεμάρας, είναι γεγονός.

Και αναπόφευκτα, μπήκα και στις φωτογραφίες..

Η φωτογραφία έχει τρομερή δύναμη.
Μια στιγμή, που διαρκεί όσο το "κλικ" , μένει εκεί, παγωμένη, για πάντα.

"Με την φωτογραφία σκοτώνεις λίγο θάνατο" είχα διαβάσει κάπου.

Και έτσι, μεταφέρθηκα στον Νοέμβρη του περασμένου χρόνου, να είμαι στο αυτοκίνητο με τον EimaiOSatanas στο πάρκινγκ του Apita Town και να παλεύω να βγάλω μια "καλή φωτογραφία".

Την φωτογραφία που είχα στο μυαλό μου την έβγαλε ο EimaiOSatanas τελικά. Αλλά και οι δικές μου προσπάθειες δεν ήταν κακές...

..με πολύ νερό πάνω στο τζάμι...




Εστιάζοντας στις σταγόνες...




Και τελικά άλλος έβγαλε την φωτογραφία που είχα στο μυαλό μου... waaaaaaaa

Harakiri

Hello σας!


Δεν θα ασχοληθώ με την ζέστη που μας ταλαιπωρεί, ούτε με τα πολιτικο-οικονομικά της χώρας!
Δεν θέλω να συγχίζομαι..


Λοιπόν...
Όσοι με ξέρετε έστω κ λίγο, γνωρίζεται την... Tankian-ίτιδα που κουβαλάω. Βαριά ασθένεια, δεν πιάνει η θεραπεία.
Και το έχω βάλει σκοπό να την κολλήσω σε πολύ κόσμο!
(μου χα χα! )

Στο δια ταύτα.
Ο αγαπημένος μου Serj Tankian έβγαλε καινούριο δίσκο και ακόμα περιμένω το cd να φτάσει στο σπίτι.
Κοντεύω να σκάσω.
Αλλά 
Ο καλλιτέχνης αυτός έχει το καλό ότι δείχνει την μουσική του στον κόσμο.
Έτσι, μέχρι να καταφτάσει το cd ρίχνουμε κλεφτιές..."ματιές" στη καινούρια του δουλειά , με όνομα Harakiri 
(ooh yeah, the irony is on me)

Και γω, με τη σειρά μου, θελω να σας δείξω τα δύο κομμάτια που με άρεσαν περισσότερο (μέχρι στιγμής) !




Πρώτα το ομώνυμο: Harakiri

Και μετά το Occupied Tears

Serj Tankian - Occupied Tears

Serj Tankian | Myspace Music Videos

Enjoy!!!!

Πότε θα έρθουν τα εκατομμύρια?

Διάβαζα τις προάλλες για το τι θεωρούσε ο Θανάσης Βέγγος ότι είναι ευτυχία...

Αυτόματα σκέφτηκα τον παππούκα μου, που τον χάσαμε πριν δύο χρόνια.

Αυτός ο άνθρωπος έζησε φτωχός, πέρασε πολέμους, κατοχή, μετανάστευσε στην Γερμανία για να προσφέρει στα παιδιά του ότι παραπάνω μπορούσε...
Με λίγα λόγια έζησε μια ζωή δύσκολη.

Και όμως, τις τελευταίες του μέρες, θυμόταν όλα τα αστεία σκηνικά που είχε ζήσει.
Μας έλεγε αστείες ιστορίες από τότε που ήταν φαντάρος , για όταν ήταν η μάνα μου μικρή...
Μόνο όμορφα πράματα είχε να πει.

Το βασικότερο όλων όμως είναι ότι ήταν καλός άνθρωπος.
Έβλεπες καλοσύνη στα μάτια αυτού του ανθρώπου.

Και παρότι φτωχός και αμόρφωτος, ήταν πολύ πιο "μορφωμένος" από πολύ κόσμο.

Μια φορά, όταν πήγαινε ακόμα στο καφενείο, βρέθηκε με μια παρέα να παίζει χαρτιά.
Ο καθένας από την παρέα περηφανευόταν για το πόσα λεφτά βγάζει το παιδί τους και πόσα παίρνουν οι ίδιοι.
Εκείνη την στιγμή, μπουκάρω στο καφενείο μαζί με την αδερφή μου και τρέχουμε στην αγκαλιά του.
Και τους λέει ο παππούς μου:

"Εγώ όταν βλέπω τα παιδιά μου και τα εγγόνια μου να έρχονται σπίτι , έχω τα εκατομμύρια όλου του κόσμου ! "

Και αν περνούσε κανα πενταήμερο χωρίς να πάμε να τους δούμε , ρωτούσε τη γιαγιά μου:
 "Ελένη, τα εκατομμύρια πότε θα έρθουν?"

Εδώ ο παππούκας μου με 3 από τα 5 εκατομμύριά του .

Για την Ιωάννα!!!

Γειά σας και πάλι...

Ζητώ συγνώμη για το προχτεσινό μου παραλλήρημα, αλλά κάπου πρέπει να ξεσπάσω και εγώ.
Δεν μπορώ να πανικοβληθώ μπροστά στους γονείς μου, ούτε στην 14χρονη αδερφή μου...
Αν το κάνω, ο πανικός θα γίνει ντόμινο ..

Λοιπόν... για κοιτάξτε στα δεξιά λιγάκι..

Το μωρό που βλέπετε είναι η Ιωάννα, το πρώτο παιδάκι της φίλης μου της Βίκυς και ανιψάκι της φίλης μου της Γιώτας.
Γεννήθηκε στην Αμερική και εκεί μένει με την οικογένειά της.
Το μωρό αυτό δεν το έχω δει από κοντά και το αγαπάω πραγματικά.

Δυστυχώς πάσχει από νωτιαία μυϊκή ατροφία (SMA) και δεν ξέρουμε για πόσο καιρό μπορεί να είναι μαζί μας.

Η Βίκυ αποφάσισε (μαζί με την Ιωάννα, όπως θα δείτε στο blog της) να ενημερώσουν όσο κόσμο μπορούν για την ασθένεια αυτή, γιατί δεν είναι και τόσο ... σπάνια.

Και είπα να βοηθήσω.

Γι αυτό , σας θερμο-παρακαλώ, ρίξτε μια ματιά στο μπλογκ της Ιωάννας και αν θέλετε, διαδώστε το και εσείς με την σειρά σας!!!

(ναι , είμαι σπαμερ, αλλά για καλό σκοπό!)

Τα χειρότερα ήρθαν.

Θυμάμαι που όταν ήμουν μικρή και στεναχωριόμουν για κάτι, η μάνα μου , μου έλεγε πάντα
"Μη στεναχωριέσαι. Υπάρχουν και χειρότερα".

Με θύμωνε πάρα πολύ αυτή η φράση : "Υπάρχουν και χειρότερα".

Το πνεύμα αντιλογίας μέσα μου απαντούσε:
"Πάντα υπάρχουν χειρότερα. Γιατί να μην κοιτάω τα καλύτερα?"

Έπειτα θυμόμουν ένα καδράκι που είχε κρεμασμένο κάπου στο δωμάτιό της , στο οποίο έγραφε
"Έκλαιγα που δεν είχα παπούτσια, ώσπου γνώρισα κάποιον που δεν είχε πόδια".
Και έβγαζα τον σκασμό.

Κάπως έτσι μας μεγάλωσε η μάνα μου (εμένα και τις αδερφές μου).
Με την λογική του "πάντα υπάρχουν χειρότερα".
Λιγάκι μίζερος τρόπος σκέψης, να χαίρεσαι που δεν είσαι στην θέση του άλλου,που είναι "στα χειρότερα".
Άλλά αυτό έκανε. Καλώς ή κακώς δεν ξέρω..

Αυτά τα χρόνια, που όλα πάνε κατα διαόλου, απλοποίησα όσο μπορούσα τα πράματα.
Το θέμα είναι να είμαστε καλά. Όλα τα άλλα δεν μετράνε.
"Σκασίλα μου αν έρθει να μου πάρει η τράπεζα το σπίτι ή το αμάξι.
 Η οικογένειά μου να είναι καλά."
(Τόσο απλοποίηση έπεσε.)
Και μπήκα και γω στην λογική του "υπάρχουν και χειρότερα".
Και καθησύχαζα τον εαυτό μου.

Αυτές τις μέρες όμως έχουμε φρικάρει ομαδικώς στο σπίτι.

Για να πάρουμε πλέον φάρμακα από το φαρμακείο, πρέπει να τα πληρώσουμε κανονικά, ολόκληρη την τιμή του φαρμάκου και μετά να πάμε να πάρουμε τα χρήματά μας από το ΙΚΑ (καλά κρασά δηλαδή).

Μα καλά, θα μου πεις, αφού θα τα πάρεις πίσω τα λεφτά σου, τι σε νοιάζει? Βαριέσαι να πας μέχρι το ΙΚΑ?"

ΧΕΛΟΟΟΟΟΟΟΟΟΥ!!!!
Αυτό γίνεται γιατί το ΙΚΑ (και τα ταμεία γενικότερα) δεν έχουν ρευστό να πληρώσουν τους προμηθευτές. 

Πώς θα πληρώσει σε μένα το ΙΚΑ τα ίδια λεφτά που δεν μπορεί να δώσει στους προμηθευτές?

Είναι βέβαιο πως δεν θα πάρουμε σεντ πίσω, καθότι δεν υπάρχει ρευστό στα ταμεία. 

Και καλά εγώ, που θέλω ένα κουτί αντισταμηνικά το μήνα για τις αλλεργίες μου, λες δεν έγινε και τίποτα.
Η μάνα μου θα πρέπει να πληρώνει 200 ευρω τον μήνα και ο πατέρας μου άλλα 350 για φάρμακα, τη στιγμή που και οι δύο είναι ασφαλισμένοι! Ο πατέρας μου πάσχει απο στεφανιαία νόσο, δεν γίνεται να μην πάρει τα φάρμακά του, όπως και χιλιάδες κόσμος που έχει σοβαρότερα προβλήματα υγείας.

Πληρώνουμε μια ΠΑΝΑΚΡΙΒΗ ασφάλεια που δεν μας παρέχει άμεσα και δωρεάν ιατρικές εξετάσεις, δεν μας παρέχει φάρμακα και ζητά εισιτήριο 5 ευρώ κάθε φορά που πάμε σε νοσοκομείο ή κέντρο υγείας!

Κοινώς, όποιος έχει λεφτά να πληρώσει τα φάρμακά του θα ζήσει. 

Αν όχι, καλό ψόφο.

Όποιος δεν έχει λεφτά πεθαίνει.
Αυτό μόνο σκέφτομαι.

Τα χειρότερα ήρθαν. Και συμβαίνουν σε μας και σε πολύ κόσμο γύρω μας.
Και μόνο χειρότερη μπορεί να γίνει απο δω και μπρος η κατάσταση.
Δεν μπορώ να απλοποιήσω άλλο τα πράματα.
Ειλικρινά, δεν πάει άλλο.

Τα χειρότερα ήρθαν.

ΠΟΤΕ ΘΑ ΤΟ ΠΑΡΕΤΕ ΧΑΜΠΑΡΙ ???

To be or not to be (happy) ?

Ο Απρίλιος του 2012 δεν υπάρχει στο μπλογκ αυτό...
(κυριολεκτικά μιλώντας)

Ειλικρινά , ξεχάστηκα..

Κάτι οι υποχρεώσεις, λίγο το πάσχα (φετός, το προσέξατε, δεν γκρίνιαξα... συγκρατήθηκα!),
αλλαγή λειτουργικού στο μηχάνημα, κόπος μέχρι να το φέρω στα μέτρα μου...
εε , πάει ο μήνας!!!

Δεν πρόκειται να ασχοληθώ με τις "ιστορικές" αλλαγές που συμβαίνουν στο πολιτικό σκηνικό.
Υπάρχουν χιλιάδες blog εκεί έξω που και καλύτερα από μένα τα λένε και είμαι σίγουρη ότι θα τα βρείτε πιό ενδιαφέροντα.

Λέω να σας πρίξω λιγάκι και να πω για μένα.

Και βασικά , οποιαδήποτε γνώμη / σκέψη (on topic ή off topic δεν έχει καμία σημασία) δεκτή.

Το λοιπόν.....
Προσπαθώ να κάνω μια αλλαγή στην καθημερινότητά μου (άσχετα που δεν μου βγαίνει)..
Θα σας εξηγήσω ακριβώς τι προσπαθώ να κάνω (μπας και το καταλάβω και γω δηλαδή).

Κάποιος μου είπε ότι το να είσαι χαρούμενος / κεφάτος,  εξαρτάται κατα πόσο θες εσύ να είσαι και όχι από τις καταστάσεις που ζεις.Ότι είναι στάση ζωής.
Σε φάση "αν το πιστέψεις θα γίνει".

Αυτό προσωπικά το θεωρώ την μεγαλύτερη μπαρούφα που έχω ακούσει.
Το placebo effect σε όλο του το μεγαλείο.
Θα μου πηγαίνουν όλα σκατά, αλλά εγώ θα είμαι σαν να 'χω καπνίσει το καλύτερο χόρτο και θα λέω "είμαι μια χαρά"??

"Δεν γίνονται αυτά" , σκέφτηκα.

Αυτό όμως που μπορώ να κάνω για να έχω λιγάκι κέφι παραπάνω, είναι να κάνω κάτι που πιθανά να μου φτιάξει το κέφι.

Το tricky part όμως είναι πως , εγώ σαν άνθρωπος, αν είμαι σκατά ψυχολογικά δεν έχω όρεξη να κάνω και πολλά πράματα και δεν μπορώ να με "αναγκάσω" να κάνω κάτι που κατα γενική ομολογία μου φτιάχνει το κέφι.
Παραδείγματος χάρη, να παίξω κιθάρα.
Μου έρχεται να την κάνω καυσόξυλα.

Αυτό που προσπαθώ να κάνω λοιπόν είναι να αντιμετωπίσω την φυσική μου αντίδραση στην κακοκεφιά, και να κάνω το οτιδήποτε μπορεί να με ευχαριστήσει.

Λογικό δεν σας φαίνεται?

Δυστυχώς (όπως προείπα), προσπαθώ (μόνο) και δεν μου βγαίνει...

Έτσι καταλήγω στο ένα μοναδικό πράγμα που μπορεί να μου φτιάξει το κέφι...

Τι νομίζετε καλέ?

Στην σοκολάτα αναφέρομαι... 

Spring View

Η θέα από το παράθυρο του σαλονιού... επιτέλους, άνοιξη!

Βούτα ρεεεε!

Έχει μήνες που έχω το αρχείο .txt στο desktop με το όνομα "bloody".
Κάθε μέρα προσπαθώ να γράψω κάτι. Κάτι που να αξίζει έστω και μια ρημάδα ανάγνωση.
Έστω και αν την κάνω μόνο εγώ!!!


Αδύνατον.


Αδύνατον να βάλω σε μια σειρά όσα γυρνάνε στο (άδειο κατά τα άλλα) κεφάλι μου.


"Χρέος, ανεργία, οικονομία".


Όπου και να στραφείς αυτά ακούς.


"Χρέος, ανεργία, οικονομία".


Και άντε να προσπαθείς εσύ στη μέση όλων αυτών να ονειρευτείς, να κάνεις ένα σχέδιο για το μέλλον.


Οι τρεις αυτές λέξεις είναι το απαγορευτικό που δε σου επιτρέπει να μπεις στο καράβι για να πας εκεί που θες.


Και μένεις εκεί, κολλημένος στο λιμάνι. Βλέπεις την θάλασσα και παρόλο που δεν φοβάσαι την φουρτούνα δεν κάνεις τίποτα.


Περιμένεις μπας και "αρθεί το απαγορευτικό".


Και μια φωνούλα μέσα σου, σου φωνάζει:

 "Κολύμπα, μαλάκα, Κ-Ο-Λ-Υ-Μ-Π-Α-!"

Food for thought..

Just watch it...

Σοκολατάκι???

Παίδες, εχτές συμπλήρωσα 27 χρόνια πάνω σ' αυτή τη γη..

Ορίστε, σοκολατάκι!!!

Αυτή η κρίση , πόσους νεκρούς πρέπει να αφήσει πίσω της για να ξεκουνηθούμε?

Την Πέμπτη έμαθα ότι συγγενής μιας φίλης μου πέθανε από καρδιά.

Ηταν ένας υγιέστατος άνθρωπος, που ξαφνικά τον πρόδωσε η καρδιά του.

47 χρονών.

Ο άνθρωπος αυτός είχε απολυθεί από την δουλειά του και δούλευε συνολικά 12 ώρες τη μέρα σε 2 δουλειές..

Αγχος και κούραση.. ότι χρειάζεται μια καρδιά για να σταματήσει.

Δεν θεωρείτε ότι είναι και αυτός ένα θύμα της οικονομικής κρίσης?

......

Πριν 2 ώρες η κοκοσις πληροφορίθηκε ότι ο πατέρας μιας φίλης της αυτοκτόνησε.

Έγραψε ένα σημείωμα, πήρε το όπλο του κ πήγε κάπου κ αυτοκτόνησε.

Οι δικοί του τον ψάχνανε όλη μέρα και τον βρήκανε τώρα το βράδυ..

Αυτό έγινε σε ένα μικρό χωριό πολύ κοντά στο δικό μου.

Σε ένα ΧΩΡΙΟ.

Όπου όλοι μπορούν να βρουν μια σπιθαμή γη να φυτέψουν 5 λαχανικά να έχουν να τρώνε.

Σε ένα ΧΩΡΙΟ

Οπου όλοι γνωρίζονται με όλους.

Σε ένα ΧΩΡΙΟ.

Που ένας άνεργος πατέρας , με δύο ενήλικα παιδιά επίσης άνεργα, με σύζυγο επίσης άνεργη φτάνει σε τέτοιο πανικό, που πάει και τινάζει να μυαλά του στον αέρα.

Και όλα αυτά γίνανε σε ΧΩΡΙΟ.

......................................

Και έρχομαι τώρα εγώ και σας ρωτάω...

Αυτή η πουτάνα η κρίση , πόσους νεκρούς πρέπει να αφήσει πίσω της για να ξεκουνηθούμε?

----------------------------------------------------------------

Το κείμενο γράφτηκε στις 22-1-2012 το βράδυ, όπου έμαθα για τον άνθρωπο που αυτοκτόνησε..