Παραμονή Πρωτοχρονιάς..

Ένας ακόμη χρόνος πέρασε.

Τα συγχαρητήριά μου στην Γη που κατάφερε να κάνει ακόμη έναν κύκλο γύρω από τον Ήλιο!

"Μα, πέρασε ένας χρόνος! Φεύγει το 2011!" θα μου πει κάποιος.

Ο χρόνος , είναι μια μονάδα μέτρησης.
Τίποτε παραπάνω.
Μια μονάδα μέτρησης, η οποία αυθαίρετα ορίστηκε και κάθε φορά που προχωράμε κατα μία μονάδα εμείς κάνουμε μεγάλο νταβαντούρι.

Για μένα πάντα το νταβαντούρι σήμαινε "wow, επέζησα έναν ακόμη χρόνο! yeeeeey!!!!".
Εντάξει, δεν είναι και λίγο.
Πιο εύκολο είναι να εξαφανιστείς σε μια στιγμή, παρά να την βγάλεις έναν ολόκληρο χρόνο.
Οπότε, δέχομαι το όλο πανηγύρι.

Αυτό που δεν καταλαβαίνω ποτέ, είναι που πολύς κόσμος πιστεύει πως όπως τον βρει ο καινούριος χρόνος, έτσι θα πάει όλη η χρονιά.
Πχ αν εκείνη την μαγική, μοναδική στιγμή (που η ώρα από 11.59.59 πάει στο 00.00.00 και αλλάζει ο μήνας και ο χρόνος) είσαι χαρούμενος , θα είσαι χαρούμενος για όλο το χρόνο.

Θυμάμαι μια (πρώην) φίλη μου, που την στιγμή εκείνη φρόντιζε να διαβάζει πάντα ένα βιβλίο, για να τα πηγαίνει καλά στο σχολείο.
(Φανταστείτε να μην το έκανε κιόλας, με το ζόρι έβγαζε μέσο όρο 12)

Αυτές οι χαζομάρες δεν μ' αρέσουν.

Εγώ τις τελευταίες βδομάδες δεν έχω τα κέφια μου.
Κάπου μου παράπεσαν και δεν μπορώ να τα βρω.

Δεν πιστεύω βέβαια ότι όλος ο χρόνος θα πάει έτσι.

Δεν έχω καμιά όρεξη να κάνω ανασκόπηση της χρονιάς που πέρασε.
Δεν με νοιάζει.
Ένα πράγμα έχει σημασία: Πέρασε ένας ακόμα χρόνος και είμαι ακόμα εδώ.

Ελπίζω να είμαι και του χρόνου!

Χρόνια Πολλά σε όλους!

Κυριακή, μια μέρα που σκοτώνει!

Και νόμιζα ότι μόνο εγώ δεν χωνεύω τις Κυριακές...

Ένα τραγουδάκι, που μου θύμισε η "Ελληνοφρένεια"

"..Πως αύριο είναι Κυριακή, μια μέρα που σκοτώνει
κανένας δεν το σκέφτεται στης μέθης το ρυθμό.."

Enjoy!!!

Διπλό χτύπημα!

Μπορείτε να φανταστείτε τα νεύρα μου?

Και Κυριακή και Χριστούγεννα! Διπλό το κακό!

Εντάξει, ας μην γκρινιάξω άλλο. Εξάλλου μια χαρά την βόλεψα.. όλη μέρα με τις πιζάμες και μέσα στο σπίτι την έβγαλα. Είχα τις μαύρες μου (όπως τις έχω συνεχώς εδώ και ένα μήνα..) και δεν πήγα πουθενά.
(Ένα καφεδάκι ήπια και αυτό γιατί είχα να δω τους φίλους μου αρκετό καιρό..)

Σήμερα σκεφτόμουν γιατί δεν χωνεύω τις γιορτές.. σας το είχα πει και το πάσχα, δεν μπορώ αυτό το προσποιητό, το "νιώθω χαρούμενος γιατί είναι γιορτές".

Δεν το μπορώ, δεν το αντέχω. 

Δεν είναι βέβαια μόνο αυτό.. πλέον τα χριστούγεννα μου προκαλούν αυτόματα θλίψη.
Παραμονή χριστουγέννων 2009 σκοτώθηκε το αφεντικό (και φίλος μου), ένα παλικάρι 38 χρονών.
Ένας άνθρωπος, που όταν τον γνώριζες, τον θαύμαζες και ένιωθες τυχερός που τον ήξερες.
Και περάσανε κιόλας δύο χρόνια από τότε.

Το απόγευμα , στις 24/12 γυρνούσα στο σπίτι.
Ο δρόμος είναι δίπλα στο νεκροταφείο..
Μπήκα μέσα, έστριψα ένα τσιγάρο, το άφησα δίπλα στην φωτογραφία του Πέτρου, έσκασα ένα χαμόγελο και έφυγα.

Γι' αυτό παιδιά, ένα πράμα μόνο έχω να σας πω.

Την υγεία μας να έχουμε , και όλα τα άλλα να πάνε στο διάολο!

Χρόνια πολλά σε όλους!

Η έμπνευση πήρε δρόμο...

Μη νομίζετε ότι έχω ξεχάσει το μπλογκ.. καθημερινά προσπαθώ να γράψω κάτι, αλλά δεν έχω έμπνευση..
Ειλικρινά, έχω βαλτώσει.


Λίγο το ότι το μυαλό μου είναι ακόμα στην Άπω Ανατολή, λίγο ότι τα οικονομικά πάνε κατα διαόλου, λίγο η καινούρια κατάσταση στο σπίτι, όλα αυτά (και τίποτα μαζί) έχουν κάνει το μυαλό μου να πήξει (με την κακή έννοια).


Πραγματικά, η έμπνευση πήρε δρόμο!
Έφυγε και δε λέει να επιστρέψει!


Μέχρι να έρθει όμως, ας σας δείξω καμιά φωτογραφία, να περνάει η ώρα.. εε? :)