Κυριακή 29 Μαΐου 2011

Πόσο εύκολα ξεχνάμε εμείς οι μεγάλοι;

Προσπάθησα χτες και σήμερα να κάνω μάθημα στην δεκατριάχρονη αδερφή μου (να της λύσω τυχόν απορίες στα μαθηματικά... γράφει εξετάσεις αύριο).
Και φυσικά, έγινε σφαγή στο σπίτι.
Γιατί , επειδή είμαι αδερφή της φυσικά, μπορεί να "βγάλει γλώσσα" και να με αγνοεί επιδεικτικά, πράμα που με εξοργίζει.
Όσο έκανα υπομονή, τόσο σήκωνε μπαϊράκι η μικρή...
Μέχρι που έβαλα τις φωνές και σαν οκτάχρονο πήγε και έκανε παράπονα (κλαίγοντας πάντα) στην μάνα.
"Από που ήρθε τώρα αυτό;" σκέφτηκα.
Αυτό που με τρομάξε είναι, πως παρόλο που καταλαβαίνω ότι είναι στην εφηβεία και η φάση στην οποία βρίσκεται είναι άκρως περίεργη, όλες μου οι προσπάθειες για συνεννόηση πήγαν στο βρόντο.
"Ώρα για ανασκαφή" είπα και κατέβηκα στο υπόγειο να βρω την κούτα που θα με ταξίδευε πίσω στον χρόνο.
Ναι έχω μια τέτοια κούτα. Θα σας εξηγήσω αμέσως.

Όταν ήμουν στην ηλικία της έγραφα ημερολόγιο, σχεδόν καθημερινά, με ότι ηλιθιότητα έσκαγε σαν βόμβα στο μυαλό μου.
Δεν εμπιστευόμουν κανέναν (φυσικά) να του πω τις σκέψεις μου και έβρισκα παρηγοριά σε παλιά τετράδια που τα έκρυβα στα πιό απιθανα σημεία (είπαμε δεν εμπιστευόμουν κανέναν).
Μετά από έναν ομηρικό καυγά με τους γονείς (τότε ήμουν περίπου στην ηλικία της μικρής) είχα γράψει :

"Μα γιατί δεν θυμούνται πως ένιωθαν όταν ήταν στην ηλικία μου? Γιατί δεν καταλαβαίνουν αυτά που περνάω?
Μάλλον οι άνθρωποι ξεχνάνε εύκολα το πως ένιωθαν παλαιότερα.
Θυμούνται καταστάσεις, αλλά όχι το πως ένιωθαν.
Εγώ δε θέλω να το πάθω αυτό.
Και για να μπορώ να θυμηθώ πως ένιωθα, θα γράφω τα πάντα εδώ (σσ.στο ημερολόγιό μου).
Ετσι ώστε όταν μεγαλώσει το μωρό (σσ η αδερφή μου) να τα διαβάζω και να γυρίζω σε αυτήν την ηλικία."

Έτσι και έκανα.
Κράτησα τα τετράδια αυτά.
Έχω μια κούτα γεμάτη τετράδια που χρονολογούνται από το 1996.
Πραγματικό αρχείο!
Σήμερα ήρθε η μέρα να ψάξω και να διαβάσω μερικές σελίδες...

Πραγματικά βοήθησε.
Πραγματικά έκανα ένα ταξίδι στο χρόνο.

Πήγα στο δωμάτιό της (χωρίς να ζητήσω συγνώμη που έχασα την ψυχραιμία μου' στην τελική αυτή με νευρίασε) και συνέχισα το μάθημα σε ήρεμους τόνους.
Την φίλησα στο μάγουλο και της πείραξα τα μαλλιά.
Μια ώρα μετά ήρθε στο δικό μου δωμάτιο. Μου είχε φτιάξει ζεστό κακάο.
Άφησε την κούπα στο γραφείο μου, μ' έκανε μια αγκαλιά (συνοδευόμενη από ένα σκαστό φιλί στο μάγουλο) και πήγε να συνεχίσει το διάβασμα.

(τελικά ήταν τρομερά γαμάτη η ιδέα που είχα πριν 14 χρόνια!) :D

Τρίτη 24 Μαΐου 2011

Gomenasai!

Τελικά έχω μεγάλω πρόβλημα με τα ραντεβού μου...

Είχα στο νου μου να γράψω και την Κυριακή που μας πέρασε, αλλά ήμουν εκτός έδρας (στα μαγευτικά Γιάννενα) και δεν είχα δικό μου πι-σι να κάνω την δουλειά...

Τώρα θα τρέξουμε λίγο , να καλύψουμε τις εκκρεμότητες που αφήσαμε πίσω, και το βράδυ επανέρχομαι δρυμίτερη!

Και πάλι συγνώμη που δεν είμαι συνεπής στα ραντεβού!



Δευτέρα 16 Μαΐου 2011

Powerful

Μετά την πρόσφατη καταστροφή στην Ιαπωνία (με τον σεισμό της 11ης Μαρτίου και το τσουνάμι) ξεκίνησε παγκόσμια κινητοποίηση για παροχή βοήθειας στις πληγείσες περιοχές.
Οι περισσότερες "καμπάνιες" είχανε φωτογραφίες από τον τόπο της καταστροφής..
Πολλά τα σποτάκια που προβλήθηκαν (πχ εκείνο της ΕΡΤ με τις κερασιές) αφισάκα, σλόγκαν, σελίδες στο ιντερνετ...

Η πιο δυνατή εικόνα όμως που πέτυχα είναι η παρακάτω.
Απλή, χωρίς να λέει τίποτα. Και όμως λέει τα πάντα.




Τετάρτη 11 Μαΐου 2011

Όμορφος κόσμος, αγγελικά πλασμένος..

Τι κόσμος είναι αυτός που ζούμε!
Έχουμε φτάσει σε σημεία ανήκουστα.

Σε μια αλυσίδα super-market στο χωριό μου, πάνε κ παρακαλάνε να βάζουν σε χώρια σακούλες τα σάπια φρούτα και λαχανικά ή και τα αλλαντικά / κρεατικά από το ψυγείο από τα άλλα σκουπίδια, για να μπορούν να τα πάρουν και να τα ξεδιαλέξουν.
Και αυτό συμβαίνει σε ένα χωριό, όπου μπορεί κανείς -το λιγότερο- να φυτέψει 5 ντοματιές ή μια σειρά μαρούλια.
Να ψάχνουν τα "χρυσά γηρατειά" στα σκουπίδια για να βρουν κάτι που φαγώσιμο.

Η κατρακύλα μας δεν φαίνεται να μπορεί να σταματήσει κάπου.

Προχτές σκοτώσαν με μαχαιριές έναν άνθρωπο στο κέντρο της Αθήνας για να του αρπάξουν την κάμερα.
"Δεν παίζει να διαβάσω κάτι χειρότερο τουλάχιστον για αυτές τις μέρες" σκέφτηκα.
Πόσο έξω έπεσα.

Τα κοράκια της βουλής άρχισαν να κατηγορούν το ένα το άλλο.
Οι της ΝΔ το ΠΑΣΟΚ , λέγοντας ότι είναι ανίκανο να προφυλάξει τους πολίτες.
Ξεχνάνε ότι επι των ημερών τους ένας ειδικός φρουρός δολοφόνησε εν ψυχρώ ένα 15χρονο παιδί.
Και μετά από αυτό αφήσανε την Αθήνα να κάει.

Σαν να μην έφτανε αυτό, βρήκαν αφορμή όλα τα φασιστοειδή και ξεμυτήσανε.
Για όλα τα δεινά του τόπου φταίνε οι μετανάστες.
Λαθραίοι και μη.
Οι νόμιμοι, γιατί μας παίρνουν τις δουλειές και μένουν τα παιδιά μας στην ανεργία (όχι το ότι τα μοσχο-αναθρέψαμε και θεωρούν τις χειρονακτικές δουλειές ανάξιές τους, οι μετανάστες φταίνε).
Οι λαθραίοι γιατί ζουν στη μιζέρια και στην εξαθλίωση και εκτός του ότι μας χαλάει το feng shui οδηγούνται και στο έγκλημα, και πάλι την πληρώνουν οι καημένοι Ελληναράδες.

Δεν φταίει που ο κόσμος είναι σκατά και αναγκάζει τον κόσμο να φεύγει μαρκυά από τον τόπο του.
Δεν φταίει που τους πετάνε σαν τσουβάλια γεμάτα σκατά όπου να 'ναι, δεν φταίει ο λόγος που οδηγούνται στην εξαθλίωση, αλλά η εξαθλίωση αυτή καθ'αυτή.

Όλα αυτά τα γράφω με αφορμή την παρακάτω φωτογραφία που είδα στο kafeneio





και μου γυρίσαν τα μυαλά.

Δηλαδή αν ο έλληνας σκότωνε 3 μετανάστες, θα του δίνατε συγχαρητήρια?
Ή μήπως αν ήταν έλληνες οι δολοφόνοι, η δολοφονία η ίδια θα ήταν λιγότερο απεχθής?

Η ηλιθιότητα στο απόγειό της.

Λυπάμαι για τον άνθρωπο που χάθηκε τόσο , μα τόσο άδικα.
Λυπάμαι που δεν θα δει ποτέ το μωρό του,που ήρθε στον κόσμο αυτό και δεν θα συναντήσει ποτέ τον πατέρα του.
Λυπάμαι την οικογένειά του.

Απορώ , τι άνθρωποι ήταν αυτοί που τον σκότωσαν. Τι έχει αντικαταστήσει το μυαλό τους.
Τόσο κοστολογίζουν την ανθρώπινη ζωή? Με το κόστος μιας κάμερας?
Ή τόση ήταν η ανάγκη τους??

Θέλω να πιάσω τα κεφάλια όλων των απανταχού "Καρατζαφέριδων" και να τα κοπανάω στα ντουβάρια μέχρι να σπάσουν (αν και πιο πιθανό βλέπω να γκρεμίζεται πρώτα το ντουβάρι).
(Βέβαια, έχουν μπερδευτεί λίγο και αυτοί. Ήρθε ο μετανάστης ΓΑΠ και γάμησε τα πάντα όλα σ'αυτή τη χώρα.)

Για να μην παρεξηγηθώ: οι εγκληματίες είναι εγκληματίες. Τους αξίζει η τιμωρία. Τους αξίζει η απέχθειά μας.
Θεωρώ ότι το έγκλημα ΔΕΝ έχει πατρίδα, ιθαγένεια.
Διεστραμμένα, αρρωστημένα μυαλά υπάρχουν μόνο... και απεγνωσμένοι άνθρωποι.
(δεν μπορώ να ξέρω σε ποιά κατηγορία εμπίπτουν οι συγκεκριμένοι δολοφόνοι, αλλά δεν θα αποδώσω το έγκλημά τους στην καταγωγή τους)

Δευτέρα 9 Μαΐου 2011

Τυφλοί φύλακες!

Χτες ήταν από εκείνες τις Κυριακές που το 24ωρο δεν είναι αρκετό!!!

Δούλευα μέχρι κάποια ώρα και μετά πήγα με την μικρή μου την αδερφή (ετών 13) στη Θεσσαλονίκη να δούμε τους Blind Guardian!

Κάθε φορά που πάω σε rock / metal συναυλία μου αρέσει που βλέπω άτομα όλων των ηλικιών.

Υπάρχουν 13χρονα (σαν την αδερφή μου), 26χρονα (σαν την αφεντιά μου), 35άρηδες κ 40άρηδες. Υπάρχουν κ μεγαλύτεροι. Αλήθεια λέω!

Το υπέροχο είναι ότι όλοι "γουστάρουν".

Σε κάθε μπουζουκομάγαζο ή κλαμπ-μπαρ (και το γράφω επίτηδες στα ελληνικά) ο "κύριος" θα τσινίσει με τον πιτσιρικά που κάνει το κέφι του, όπως και ο πιτσιρικάς θα στραβώσει τη μούρη του λέγοντας στον κολλητό "τι δουλειά έχει ο γέρος εδώ?"

Με τους rock-άδες και τους metal-άδες δεν συμβαίνει αυτό.

Τα πιτσιρίκια θαυμάζουν τους μεγαλύτερους που γουστάρουν την μουσική που ακούνε,ίσως τους ζηλεύουν λιγάκι (γιατί η ηλικία τους σημαίνει ότι ζήσανε την χρυσή εποχή (όσον αφορά το συγκεκριμένο είδος μουσικής) των 80's και 90's) αλλά σε καμία περίπτωση δεν ενοχλούνται.
Οι πάλιουρες πάλι γουστάρουν που υπάρχουν σήμερα πιτσιρικάδες που ακούν την ίδια μουσική που ακούγαν όταν ήταν οι ίδιοι τους πιτσιρίκια, που το αγαπημένο τους συγκρότημα υπάρχει ακόμα. Γυρίζουν στην ηλικία εκείνη που μάζευαν με αγωνία τα απαραίτητα χρήματα για το αντίτιμο του εισιτηρίου

Μ'αρέσει που υπάρχει ένα κλίμα "αλληλεγγύης".

Αν δε νιώσεις καλά, θα γυρίσουν να σε κοιτάξουν, να βοηθήσουν όσο μπορούν. Ακόμα και ο χειρότερος κάφρος θα ενδιαφερθεί.
Θα βρει κάποιος ένα χαμένο κινητό; Θα κάνει ότι μπορεί να το επιστρέψει.
Θα συνοδεύεις κάποιο πιτσιρίκι; Θα κάνουν χώρο να μη το χτυπήσει κανείς, στο στριμωξίδι θα σου δίνουν προτεραιότητα μην τυχόν και το χάσεις από τα μάτια σου...

Μπορεί οι metal-άδες να είναι γραφικοί, να τους χωρίζουν σε κατηγορίες , να τους λένε κάφρους. Εγώ μια φορά τους προτιμώ.
Χίλιες φορές metal-ας, παρά χατζηγιαννο-βανδο-πλουταρχο-ρεμο-βιος!!!

Μερικές εικόνες από το live (ήμουν μακρυά, ότι μπόρεσα έβγαλα!)




























Τρίτη 3 Μαΐου 2011

Κοίτα πόσο μεγάλωσα!!!




Πριν ένα μήνα και κάτι η γάτα μας έφερε (για μία ακόμη φορά) καινούρια γατάκια στον κόσμο!
Το επόμενο πρωί πήγα και έβγαλα την παραπάνω φωτογραφία
.




Έχουν ήδη αρχίσει να βγαίνουν προς εξερεύνηση του κόσμου...
Μεγαλώνουν πολύ γρήγορα τα γατιά τελικά!

Κυριακή 1 Μαΐου 2011

Πρώτη Μαΐου (?)

Κάθε χρόνο στο μυαλό μου, με το που βλέπω στο ημερολόγιο "1η Μαΐου", ακούγεται στα αυτιά μου το μότο "δεν είναι αργία , είναι απεργία" και όλα τα τραγούδια με τη σχετική θεματολογία που έχει πεί ο Βασίλης (ο Παπακωνσταντίνου καλέ).
Αλήθεια σας λέω.
Θύμωνα πάντα με αυτούς που νομίζουν ότι η μέρα αυτή είναι γιορτή της άνοιξης (χελόου , η άνοιξη - θεωρητικά - ξεκινάει τον Μάρτιο!! ) και τρέχουν να μαζέψουν κανα λέλουδο, να κάνουν το bbq και να γυρίσουν ευτυχισμένοι στα σπίτια τους...

Σήμερα σκεφτόμουν, για άλλη μία φορά, πόσο κόπο έκανε πολύς κόσμος για να κατοχυρωθούν τα λεγόμενα "εργατικά δικαιώματα".
Πολύς κόσμος πλήρωσε με τη ζωή του το τίμημα.
Ακολούθησαν μια-δυό γεννιές που απολαύσανε αυτά τα δικαιώματα.
Και ένιωθαν σίγουροι ότι και τα παιδιά τους θα έχουν τα ίδια δικαιώματα με αυτούς.

Κάνανε μεγάλο λάθος.

Πριν μερικά χρόνια άκουσα τον Γιωργάκη (ΓΑΠ) , στην προεκλογική του εκστρατεία (στην τελευταία που έχασε από τον Κωστάκη) να υπόσχεται (ανάμεσα στις υπόλοιπες υποσχέσεις που έδινε) με χαμόγελο :
"θα καταργήσουμε το οκτάωρο".
Ειλικρινά σας μιλάω, στο άκουσμα αυτής της πρότασης το στομάχι μου είχε γίνει κόμπος.
"Δεν θα τολμήσουν" σκέφτηκα. "Θα τους πάρει ο κόσμος με τις πέτρες. Δεν θα τολμήσουν".
Πόσο αφελής μπορεί να ήμουν?

Και ήρθε η μέρα που πήρε ο Γιωργάκης την εξουσία, φώναξε το ΔΝΤ και τα δικαιώματά μας πήγαν στο βόθρο.

Δεν υπήρξε καμία αντίδραση.

Αντ' αυτού κάθε χρόνο οι διάφορες παρατάξεις κάνουν την συνηθισμένη βόλτα στο κέντρο της πόλης (της εκάστοτε πόλης) και θεωρεί ο καθένας που συμμετέχει σ' αυτή ότι έκανε το χρέος του.
Αντέδρασε. Έκανε αυτό που έπρεπε να κάνει.
Και γύρισε σπίτι του με ήσυχη την συνείδησή του.

Σκέφτηκα πάλι αυτούς που τρέχουν να μαζέψουν λουλούδια..

Τελικά αυτοί είναι καλύτεροι από τους "αγωνιστές" της ημέρας....