Παραμονή Πρωτοχρονιάς..

Ένας ακόμη χρόνος πέρασε.

Τα συγχαρητήριά μου στην Γη που κατάφερε να κάνει ακόμη έναν κύκλο γύρω από τον Ήλιο!

"Μα, πέρασε ένας χρόνος! Φεύγει το 2011!" θα μου πει κάποιος.

Ο χρόνος , είναι μια μονάδα μέτρησης.
Τίποτε παραπάνω.
Μια μονάδα μέτρησης, η οποία αυθαίρετα ορίστηκε και κάθε φορά που προχωράμε κατα μία μονάδα εμείς κάνουμε μεγάλο νταβαντούρι.

Για μένα πάντα το νταβαντούρι σήμαινε "wow, επέζησα έναν ακόμη χρόνο! yeeeeey!!!!".
Εντάξει, δεν είναι και λίγο.
Πιο εύκολο είναι να εξαφανιστείς σε μια στιγμή, παρά να την βγάλεις έναν ολόκληρο χρόνο.
Οπότε, δέχομαι το όλο πανηγύρι.

Αυτό που δεν καταλαβαίνω ποτέ, είναι που πολύς κόσμος πιστεύει πως όπως τον βρει ο καινούριος χρόνος, έτσι θα πάει όλη η χρονιά.
Πχ αν εκείνη την μαγική, μοναδική στιγμή (που η ώρα από 11.59.59 πάει στο 00.00.00 και αλλάζει ο μήνας και ο χρόνος) είσαι χαρούμενος , θα είσαι χαρούμενος για όλο το χρόνο.

Θυμάμαι μια (πρώην) φίλη μου, που την στιγμή εκείνη φρόντιζε να διαβάζει πάντα ένα βιβλίο, για να τα πηγαίνει καλά στο σχολείο.
(Φανταστείτε να μην το έκανε κιόλας, με το ζόρι έβγαζε μέσο όρο 12)

Αυτές οι χαζομάρες δεν μ' αρέσουν.

Εγώ τις τελευταίες βδομάδες δεν έχω τα κέφια μου.
Κάπου μου παράπεσαν και δεν μπορώ να τα βρω.

Δεν πιστεύω βέβαια ότι όλος ο χρόνος θα πάει έτσι.

Δεν έχω καμιά όρεξη να κάνω ανασκόπηση της χρονιάς που πέρασε.
Δεν με νοιάζει.
Ένα πράγμα έχει σημασία: Πέρασε ένας ακόμα χρόνος και είμαι ακόμα εδώ.

Ελπίζω να είμαι και του χρόνου!

Χρόνια Πολλά σε όλους!

Κυριακή, μια μέρα που σκοτώνει!

Και νόμιζα ότι μόνο εγώ δεν χωνεύω τις Κυριακές...

Ένα τραγουδάκι, που μου θύμισε η "Ελληνοφρένεια"

"..Πως αύριο είναι Κυριακή, μια μέρα που σκοτώνει
κανένας δεν το σκέφτεται στης μέθης το ρυθμό.."

Enjoy!!!

Διπλό χτύπημα!

Μπορείτε να φανταστείτε τα νεύρα μου?

Και Κυριακή και Χριστούγεννα! Διπλό το κακό!

Εντάξει, ας μην γκρινιάξω άλλο. Εξάλλου μια χαρά την βόλεψα.. όλη μέρα με τις πιζάμες και μέσα στο σπίτι την έβγαλα. Είχα τις μαύρες μου (όπως τις έχω συνεχώς εδώ και ένα μήνα..) και δεν πήγα πουθενά.
(Ένα καφεδάκι ήπια και αυτό γιατί είχα να δω τους φίλους μου αρκετό καιρό..)

Σήμερα σκεφτόμουν γιατί δεν χωνεύω τις γιορτές.. σας το είχα πει και το πάσχα, δεν μπορώ αυτό το προσποιητό, το "νιώθω χαρούμενος γιατί είναι γιορτές".

Δεν το μπορώ, δεν το αντέχω. 

Δεν είναι βέβαια μόνο αυτό.. πλέον τα χριστούγεννα μου προκαλούν αυτόματα θλίψη.
Παραμονή χριστουγέννων 2009 σκοτώθηκε το αφεντικό (και φίλος μου), ένα παλικάρι 38 χρονών.
Ένας άνθρωπος, που όταν τον γνώριζες, τον θαύμαζες και ένιωθες τυχερός που τον ήξερες.
Και περάσανε κιόλας δύο χρόνια από τότε.

Το απόγευμα , στις 24/12 γυρνούσα στο σπίτι.
Ο δρόμος είναι δίπλα στο νεκροταφείο..
Μπήκα μέσα, έστριψα ένα τσιγάρο, το άφησα δίπλα στην φωτογραφία του Πέτρου, έσκασα ένα χαμόγελο και έφυγα.

Γι' αυτό παιδιά, ένα πράμα μόνο έχω να σας πω.

Την υγεία μας να έχουμε , και όλα τα άλλα να πάνε στο διάολο!

Χρόνια πολλά σε όλους!

Η έμπνευση πήρε δρόμο...

Μη νομίζετε ότι έχω ξεχάσει το μπλογκ.. καθημερινά προσπαθώ να γράψω κάτι, αλλά δεν έχω έμπνευση..
Ειλικρινά, έχω βαλτώσει.


Λίγο το ότι το μυαλό μου είναι ακόμα στην Άπω Ανατολή, λίγο ότι τα οικονομικά πάνε κατα διαόλου, λίγο η καινούρια κατάσταση στο σπίτι, όλα αυτά (και τίποτα μαζί) έχουν κάνει το μυαλό μου να πήξει (με την κακή έννοια).


Πραγματικά, η έμπνευση πήρε δρόμο!
Έφυγε και δε λέει να επιστρέψει!


Μέχρι να έρθει όμως, ας σας δείξω καμιά φωτογραφία, να περνάει η ώρα.. εε? :)

こにちわ！！！

Σας ομιλώ από την χώρα του ανατέλοντος ηλίου, την πανέμορφη Ιαπωνία!

Έφτασα εδώ, μετά από πολλές ώρες πτήσεις, στις 24 του Οκτώβρη να δω (επιτέλους) τον αγαπημένο μου EimaiOSatanas!
Φυσικά και έχω απομακρυνθεί από την ενασχόλησή μου με τα ιντερνετικά δρώμενα γι' αυτό και η μακρόχρονη αυτή απουσία μου... Πιστεύω κατανοείτε την κατάσταση και να μην μου κρατήσετε κακία!

Λοιπόν , εδώ στην μαγευτική Ιαπωνία, μένω σε μια μικρή (για τα Ιαπωνικά δεδομένα) πόλη με το όνομα Kanazawa, η οποία όμως είναι πανέμορφη, ήσυχη και κυρίως... "ιαπωνική"! 

Τα κτίρια είναι όλα μονοκατοικίες, το πολύ δύο ορόφων (με εξαίρεση τα ψηλά κτήρια στο κέντρο της πόλης τα οποία είναι κατα βάση γραφεία εταιριών). Πράσινο παντού,  πεζοδρόμια τεράστια για να χωράνε και οι πεζοί και οι ποδηλάτες, ποτάμια και ποταμάκια να διασχίζουν την πόλη , έχει τεράστια παραλία αλλά και τεράστια βουνά!

Φωτογραφίες θα ακολουθήσουν εντός των ημερών (ακόμα δεν αξιώθηκα να αδειάσω την φωτογραφική μηχανή!)!!!

Βέβαια , και άσχημη πόλη να ήταν , δε θα με ένοιαζε (ομολογώ) ..
Αρκεί που είναι το σατανόπαιδο δίπλα μου! :$

υγ. Αν δείτε την Kanazawa (για την οποία μπορείτε να δείτε μερικά πράγματα εδώ ή και εδώ), στο (Α) είναι το κέντρο της πόλης, και στο (Β) είναι εκεί όπου μένω.. :)

13 πράγματα που δεν είναι απαραίτητο να γνωρίζεις!

Ο ΤΤ που λέτε αποφάσισε να παίξει ένα παιχνίδι και προσκάλεσε (ή προκάλεσε?) κόσμο..
εε κι εγώ δεν μπόρεσα να αρνηθώ...


13 πράγματα που (ίσως) δεν ξέρετε για μένα..


Πάμε! 


1. Η μητέρα μου με έφερε στον κόσμο όταν ήταν 24 χρονών (παρά 2 μήνες)..
Όταν γεννήθηκα ήμουν ένα πανάσχημο, καραφλό και κατάμαυρο καλλικατζαράκι.
Η αδερφή της της είπε ότι έκανε ένα πολύ όμορφο κοριτσάκι (έβλεπε μπροστά η θεία).
Η μάνα μου την σιχτίρισε κανονικότατα γιατί την κορόιδευε...


2. Όταν ο πατέρας μου έμαθε ότι το πρώτο του παιδί είναι κορίτσι έφαγε τέτοια ψυχρολουσία 
που βγήκε από το νοσοκομείο να κάνει τσιγάρο (μπας και ηρεμίσει)..
Αυτή είναι η μισή αλήθεια.. η άλλη μισή είναι ότι δεν είχε καθόλου λεφτά για να δώσει στις νοσοκόμες.


3. Όταν ήμουν 14-15 μηνών μωρό, κατάφερα κ αναποδογύρισα ένα μπρίκι με βραστό νερό (φυσικά και το έφαγα στη μάπα - κυριολεκτικά).
Εγκαύματα δευτέρου βαθμού. 
Να 'ναι καλά ένας γιατρός που είπε στην μάνα μου να μην με αφήσει να ξύσω τις πληγές που είχα στη μούρη. 
Έτσι δεν μου έχει μείνει κανένα σημάδι..


4. Η μικρή κοκονουλίτσα είναι 3 χρονών και αποκτά αδερφάκι (την κοκοσις). 
Και ενώ το σύνηθες είναι τα μεγάλα αδέρφια να ζηλεύουν τα μικρότερα
στην περίπτωσή μας συνέβαινε το αντίθετο.


5. Θυμάμαι ένα μονάχα περιστατικό από την πρώτη δημοτικού..
Ήμασταν βραδινοί στο σχολείο και εγώ έπρεπε να πάω τουαλέτα.. τα φώτα ήταν κλειστά. Φοβήθηκα να μπω μέσα κ γύρισα στην τάξη. 
Όπως καταλαβαίνετε, δεν πρόλαβα να καθίσω.. :$


6. Όταν μάλωνα με την αδερφή μου, δεν την χτυπούσα ποτέ.
Απεναντίας τις μάζευα κανονικότατα.
Μια φορά την χτύπησα κ έπεσε μπρούμιτα στο πάτωμα. Τρόμαξα τόσο, που πήγα από πάνω της να δω αν την χτύπησα πολύ.
Εκεί έφαγα μια ωραιότατη μπουνιά στη μούρη..


7. Στο δημοτικό με την Γιώτα (η παλιότερη φίλη που έχω) φανταζόμασταν ότι με κάποιο μαγικό τρόπο βγαίναμε συγγενείς.. ξαδέρφες, θείες ή οτιδήποτε θα μας συνέδεε για πάντα!
Μετά από χρόνια έγινε κ αυτό..


8. Μια φορά που είχαμε πάει για φαγητό σε ταβέρνα η οικογένεια της Γιώτας και η δική μου, οι γονείς μας κάνανε μια "συμφωνία".
Αν κάποιο από τα δύο αυτά ζευγάρια έκανε τρίτο παιδί, θα το βάφτιζε το άλλο.
Λίγα χρόνια μετά, γεννήθηκε η κοκοσίς#2 ..την οποία βάπτισε η μαμά της φιλενάδας μου!
Έτσι συγγενέψαμε εγώ και η Γιώτα!


9. Όταν ήμουν 13 χρονών πέρασα μέσα σε ένα χρόνο από την χειρότερη στεναχώρια, στη μεγαλύτερη χαρά και τούμπαλιν.
Πέθανε ο αγαπημένος θείος-Δημήτρης , μετά γεννήθηκε η μικρή και 6 μήνες μετά πέθανε η προγιαγιά μου.
Τα (συναισθηματικά) σοκ ήταν απανωτά..


10. Μόλις γεννήθηκε η μικρή, άρχισα να τρέχω να πάρω τηλέφωνα απο το καρτοτηλέφωνο της κλινικής (τότε τα κινητά δεν ήταν τόσο διαδεδομένα) να ειδοποιήσω συγγενείς και φίλους.
Έτσι όπως έτρεχα, σκέφτηκα πως αν πέθαινα εκείνη την στιγμή δεν θα με ένοιαζε. Τόσο χαρούμενη ήμουν.
Αργότερα έμαθα την αγγλική έκφραση "i'm so happy i could die" και γέλασα γιατί έπρεπε να την είχα πατεντάρει.


11. Καλοκαίρι 1998. Μια εβδομάδα καύσωνες και η ζέστη στο σπίτι ανυπόφορη! Όταν έπεφτε ο ήλιος πηγαίναμε και αράζαμε οικογενειακώς στην παραλία.
Έπιανα το καρότσι τις μικρής απο τη μια μεριά, η μάνα από την άλλη και αράζαμε στις ξαπλώστρες μέχρι τις 12 το βράδυ.
Ένα βράδυ που πήγαμε να κάνουμε το ίδο, η μάνα δεν κρατούσε από την άλλη μεριά.
Αποτέλεσμα : αναποδογύρισα το καρότσι τις μικρής ενώ κοιμόταν και την άδειασα στο πεζοδρόμιο.
Ήμουν σίγουρη ότι είχε πάθει κάτι κακό και είχα αποφασίσει ότι έπρεπε να σηκωθώ και να φύγω από το σπίτι πριν με σκοτώσουν οι γονείς μου!


(αρκετά με τα παιδικά μου χρόνια, ε?)


12. Όταν χαιρέτησα τους γονείς μου στα Γιάννενα, την πρώτη φορά που με αφήσαν εκεί πέρα, γύρισα σπίτι και με την συγκάτοικό μου αρχίσαμε να καθαρίζουμε.
Ξαφνικά κοιταζόμαστε κ λέμε με μια φωνή "τι μαλακίες κάνουμε?" , παρατάμε τα πάντα όπως ήταν και πήγαμε για μπύρες.


13. Πάσχα 2007. Περίπου δυό  μήνες αφού γνώρισα τον EimaiOSatanas.
 Με άφησε στον σταθμό των τραίνων στην Αθήνα για να πάω Θεσσαλονίκη. 
Έκλαιγα ασταμάτητα για μία ώρα.. ώσπου συνηδητοποίησα ότι αυτόν τον άνθρωπο τον αγαπάω πιο πολύ από ότι αγαπάω και την αφεντιά μου.
Χαίρομαι που με αγαπάει και αυτός.. :D


Δεν ξέρω κατά πόσο τα ξέρατε όλα αυτά.. αλλά αυτά έχω να σας πω.
Εσύ που μόλις τώρα διάβασες αυτό τον συρφετό προσωπικών εμπειριών, αν θέλεις μπορείς να συμμετέχεις! :)

Όλα είναι δρόμος...

Παλαιότερα, Π.Κ. (δηλαδή Προ Κρίσης) μετακινουμουν συχνά πυκνά.. Έκανα κάμποσα δρομολόγια και παρόλο που ξεφραγκιαζόμουν για όλες αυτές τις διαδρομές, το γούσταρα. 
Όχι ντε και καλά για τον τόπο που πήγαινα αλλά για την διαδρομή.
Οι ακόμα μεγαλύτερες διαδρομές ήταν το καλύτερό μου..


Τα παράθυρα στα ΜΜΜ είναι για μένα οθόνη σινεμά. Σου δείχνουν κάτι, η εικόνα αλλάζει διαρκώς και εσύ κάθεσαι και το απολαμβάνεις!


Κάπου διάβασα ότι "τα ταξίδια είναι για τον δρόμο, όχι για τον προορισμό"...


Σαν να έχει δίκιο...

Οι επιλογές..

Πρώτη φορά έστειλα φωτογραφίες σε φωτογραφικό διαγωνισμό...
Δεν τα κάνω εγώ αυτά... συνήθως δεν μου αρέσουν οι φωτογραφίες μου!
Έστειλα τις παρακάτω φωτογραφίες, με όσο το δυνατόν καλύτερη εκτύπωση...
(Τελικά ήταν μεγάλο πρόβλημα η σωστή εκτύπωση!)


ΤΤ τι λες? Καλές οι επιλογές? :)


Σ'ευχαριστώ που ασχολήθηκες και διάλεξες τις φωτογραφίες που θεωρείς καλύτερες...


(Έξτρα ευχαριστώ στον EimaiOSatanas που τον έπριξα, δεν διαμαρτυρήθηκε και με βοήθησε στην τελική επιλογή...
ΜΑΤΑΚΙΑ ΜΟΥ!!! :*:*:* )

Moonlight I ask of you dear friend...

Όταν την έβγαλα την φωτογραφία στο μυαλό μου "έπαιζε" αυτό το τραγούδι..

Enjoy..

Γιατί παραπονιέμαι... ;

... Έχω πραγματικά κουραστεί, ειλικρινά σας μιλώ.
Καθημερινά, για κοντά δυό μήνες, δουλεύω πρωί - απόγευμα, χωρίς την δυνατότητα να πάρω ρεπό μέχρι το κλείσιμο της σεζόν..
Έτσι είναι οι εποχικές δουλειές, τι να κάνουμε..
Σκάσανε κ κάτι μαθήματα και είπα, ας τρέξουμε λίγο τώρα που υπάρχει δουλειά να κάνουμε καμιά προκοπή..

Αμ δε.

Τα έξοδα τρέχουν με ιλλιγιώδεις ρυθμούς, τα ευρώ εξαφανίζονται επιταχυνόμενα και στην τσέπη δεν μένει σεντ.

Αλλά δε με πολυ-νοιάζει.. την υγεία μας να έχουμε ..
και να αναγνωρίζουμε την ομορφιά που υπάρχει γύρω μας..

Αυτή είναι η εικόνα που αναγκάζομαι να βλέπω 8 ώρες την μέρα στη δουλειά...
Χάλια, εε? :P

Θάρρος Vs Φόβος : Σημειώσατε 1 !

Φόβος και τόλμη στα μάτια του μικρού...

Κάπου κάποτε είχα διαβάσει : "Πρέπει να φοβάσαι, αλλά να μην αφήνεις τον φόβο να σε παραλύει. Να μάθεις να τον ξεπερνάς!"

Αυτό μου θύμισε η φωτογραφία...

photo by Brian Rose

Βρε με ποιόν μοιάζει....

Για πείτε μου, τι σας θυμίζει ? ? ?

(περίεργα πράματα που πετυχαίνει κανείς πηγαίνοντας στη δουλειά!) :D

Πόσο μ' αρέσει το καλοκαίρι...

Ξέρω ΤΤ μου, η ζέστη δε παλεύεται, τα κουνούπια μας τρελαίνουν, οι μύγες τσιμπάνε τον Αύγουστο...

αλλά όλα τα υπόλοιπα όμορφα πράγματα του καλοκαιριού δεν μπορώ να τα αγνοήσω! :D

Για μένα καλοκαίρι σημαίνει γυαλιά ηλίου μονίμως στη μούρη, χρωματιστά ρούχα, παντόφλες στα πόδια, έντονη μυρωδιά αντηλιακού, ψητό καλαμπόκι, καρπούζι με φέτα, αλμύρα στα μούτρα και τη ζάχαρη από τον λουκουμά στα χείλη!

Κάτι τέτοιο δηλαδή...




Δεν μπόρεσα να αντισταθώ στην πιτσιρίκα και την φωτογράφησα στα μουλωχτά (πριν με πάρει πρέφα ο πατέρας της και μου σβουρίξει κανα μπουνίδι στη μάπα)

Εφαρμογή του νόμου....

Χτες παρατήρησα κάτι περίεργα λουλούδια στην αυλή μας.
Σε μια γωνιά είχε η μάνα μου το ίδιο λουλούδι σε διάφορα χρώματα...
Το αποτέλεσμα?
Άνθη με κίτρινα και ροζ - κόκκινα πέταλα σε διάφορους σχηματισμούς!
Κίτρινα με ροζ ρίγες, ένα πέταλο κίτρινο και το άλλο κόκκινο...
Πραγματικά μια ομορφιά!
Τι?
Δε με πιστεύετε?




Αυτό το συγκεκριμένο ανθάκι είναι 50-50.
"Βρε κοίτα τον νόμο του Μέντελ στην εφαρμογή" σκέφτηκα...

Σήμερα το απόγευμα ανοίγω τον γούγλη και τι να δω?
Το google γραμμένο με φασολάκια και αρακάδες....

Σαν σήμερα γεννήθηκε ο Μέντελ (Gregor Mendel).

The tour is over!

Μα τον Τουτάτη...

Το παράκανα αυτή τη φορά. Τρελή ασυνέπεια. Ντροπή μου. Once again... συγνώμη!

Λοιπόοοον... που είχαμε μείνει?

Ααα, ναι , στα Γιάννενα!

Από Γιάννενα που ήμουν λοιπόν, κατέβηκα στην Αθήνα.

Ο λόγος : ο γάμος μιας πολύ καλής κ αγαπημένης φίλης μου!

Βέβαια, κατέβηκα Αθήνα μια βδομάδα νωρίτερα από τον γάμο, για να πάω με την παρέα μου στο RockWave!

Δεν είχα ξαναπάει στο συγκεκριμένο φεστιβάλ και ομολογώ ότι πέρασα καταπληκτικά!

Την πρώτη μέρα, παρόλο που δεν είχε πολύ κόσμο και αυτό επιρρέασε την διάθεση του κοινού στο φεστιβάλ, πέρασα υπέροχα , με top τους Editors φυσικά, που ήταν αντάξιοι των προσδοκιών μου!

Την τρίτη μέρα του Rockwave (στη δεύτερη δεν πήγα, σαν φεστιβάλ της ΚΝΕ ήταν) ξεκινήσαμε με τους VIZA τους οποίους γνώρισα πέρσι στην ίδια σκηνή και τους λάτρεψα... τα υπόλοιπα ονόματα πιστεύω λίγο πολύ τα ξέρετε.. περιττό να πω ότι πέρασα αδιανόητα τέλεια.. χόρεψα / κοπανήθηκα μέχρι που δε με βαστούσαν τα πόδια μου ...

Ακόμα και στους Prodigy το ευχαριστήθηκα, παρόλο που δεν είμαι φαν! :D

Και μερικές μέρες μετά "κρεμάσαμε" και την Έλλη...!

Έλλη μου, σου εύχομαι να περάσετε μια υπέροχη ζωή μαζί με τον Άγγελο, να είσαστε πάντα μαζί και στα καλά κ στα ζόρια!

Δυο Κυριακές πίσω λοιπόν, ήμουν στο TerraVibe, στη Μαλακάσα και έλιωνα από την ανυπόφορη ζέστη, από το δεκάωρο κοπάνημα / χορό και γούσταρα την ζωή μου.

Μια Κυριακή τόσο , μα τόσο μοναδική!

Και σήμερα, δυο βδομάδες μετά, έχω επιστρέψει στην έδρα μου, δουλεύω καθημερινά (πάλι καλά) και κάνει πολύ ζέστα (όπως λέει ένας φίλος)

(Να 'ταν όλες οι Κυριακές σαν αυτή του Rockwave... :P )

Το καλό από το όλο tour (Γιάννενα - Αθήνα) είναι ότι έβγαλα κάμποσες φωτογραφίες, με best of αυτή της Ακρόπολης (με το τραίνο του ΗΣΑΠ να περνάει από κάτω) και τη φωτογραφία της νύφης!

Enjoy...

Γιάννενα σε λέω!

Να 'μαι πάλι λοιπόν στην αγαπημένη μου πόλη!
Την πόλη των γραμμάτων και των τεχνών λένε...Η πόλη της γαμάτης φοιτητικής ζωής λέω εγώ!(και της ωραίας ζωής γενικότερα!)

Βέβαια το γεγονός ότι έχω εξεταστική δεν με βοηθάει στο να την ευχαριστηθώ, αλλά μόνο και μόνο που βρίσκομαι εδώ, μου κάνει καλό!

Να 'ναι καλά η φίλη Νάρια που με φιλοξενεί , χωρίς να παραπονιέται που κάνω κατάληψη στο σαλόνι της!

Φυσικά, το δεύτερο κακό της εξεταστικής είναι ότι όλος ο ελεύθερος χρόνος πάει αποκλειστικά στο διάβασμα και το σερφάρισμα στα ιντερνέτια περιορίζεται στα στοιχειώδη (ειδήσεις, τουήτερ, φατσοβιβλίο - το τσατινγκ είναι απαγορευμένο). Αυτό έχει ως αποτέλεσμα και να μην κατεβάζω καμιά καλή ιδέα για να γίνει κείμενο , αλλά και να είχα την ιδέα, δεν έχω τον χρόνο για την ανάρτηση!

Οπότε... για μιά ακόμη φορά.... Gomenasai!!!!

"Plain Trails" (by flickr users)

Οι φωτογραφίες αυτές είναι από το flickr και τις βρίσκω απλά πανέμορφες....

Enjoy!

Γεννητούρια παντού!

Πριν μερικές μέρες έγινα "θεία"! Ο αγαπημένος μου Γιώργος, πρώτος ξάδερφος έγινε μπαμπάς! Έκανε μια κοράκλα, σκέτη γλύκα!

Η κολλητή μου η Χρύσα, μια από τις πιό παλιές μου φίλες (την θυμάμαι από πάντα) γέννησε προχτες ένα αγοράκι, το οποίο της μοιάζει καταπληκτικά!

Και από μέρα σε μέρα, θα γεννήσει μια επίσης πολύ καλή μου φίλη ( η Βίλλυ) και θα φέρει στον κόσμο ένα ακόμη πλασματάκι!

Τι συμπέρασμα βγάζουμε από όλο αυτό τον πανικό νεογνών?

ΤΑ ΣΙΡΙΑΛ ΤΟΝ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ ΑΠΕΤΥΧΑΝ ΠΑΤΑΓΩΔΩΣ!

χαχαχχααχ

Να σας ζήσουν τα μικρούλια Γιώργο και Χρύσα! Και Βίλλυ, με το καλό να έρθει και το δικό σου μωράκι! :D

Πόσο εύκολα ξεχνάμε εμείς οι μεγάλοι;

Προσπάθησα χτες και σήμερα να κάνω μάθημα στην δεκατριάχρονη αδερφή μου (να της λύσω τυχόν απορίες στα μαθηματικά... γράφει εξετάσεις αύριο).

Και φυσικά, έγινε σφαγή στο σπίτι.

Γιατί , επειδή είμαι αδερφή της φυσικά, μπορεί να "βγάλει γλώσσα" και να με αγνοεί επιδεικτικά, πράμα που με εξοργίζει.

Όσο έκανα υπομονή, τόσο σήκωνε μπαϊράκι η μικρή...

Μέχρι που έβαλα τις φωνές και σαν οκτάχρονο πήγε και έκανε παράπονα (κλαίγοντας πάντα) στην μάνα.

"Από που ήρθε τώρα αυτό;" σκέφτηκα.

Αυτό που με τρομάξε είναι, πως παρόλο που καταλαβαίνω ότι είναι στην εφηβεία και η φάση στην οποία βρίσκεται είναι άκρως περίεργη, όλες μου οι προσπάθειες για συνεννόηση πήγαν στο βρόντο.

"Ώρα για ανασκαφή" είπα και κατέβηκα στο υπόγειο να βρω την κούτα που θα με ταξίδευε πίσω στον χρόνο.

Ναι έχω μια τέτοια κούτα. Θα σας εξηγήσω αμέσως.

Όταν ήμουν στην ηλικία της έγραφα ημερολόγιο, σχεδόν καθημερινά, με ότι ηλιθιότητα έσκαγε σαν βόμβα στο μυαλό μου.

Δεν εμπιστευόμουν κανέναν (φυσικά) να του πω τις σκέψεις μου και έβρισκα παρηγοριά σε παλιά τετράδια που τα έκρυβα στα πιό απιθανα σημεία (είπαμε δεν εμπιστευόμουν κανέναν).

Μετά από έναν ομηρικό καυγά με τους γονείς (τότε ήμουν περίπου στην ηλικία της μικρής) είχα γράψει :

"Μα γιατί δεν θυμούνται πως ένιωθαν όταν ήταν στην ηλικία μου? Γιατί δεν καταλαβαίνουν αυτά που περνάω?

Μάλλον οι άνθρωποι ξεχνάνε εύκολα το πως ένιωθαν παλαιότερα.

Θυμούνται καταστάσεις, αλλά όχι το πως ένιωθαν.

Εγώ δε θέλω να το πάθω αυτό.

Και για να μπορώ να θυμηθώ πως ένιωθα, θα γράφω τα πάντα εδώ (σσ.στο ημερολόγιό μου).

Ετσι ώστε όταν μεγαλώσει το μωρό (σσ η αδερφή μου) να τα διαβάζω και να γυρίζω σε αυτήν την ηλικία."

Έτσι και έκανα.

Κράτησα τα τετράδια αυτά.

Έχω μια κούτα γεμάτη τετράδια που χρονολογούνται από το 1996.

Πραγματικό αρχείο!

Σήμερα ήρθε η μέρα να ψάξω και να διαβάσω μερικές σελίδες...

Πραγματικά βοήθησε.

Πραγματικά έκανα ένα ταξίδι στο χρόνο.

Πήγα στο δωμάτιό της (χωρίς να ζητήσω συγνώμη που έχασα την ψυχραιμία μου' στην τελική αυτή με νευρίασε) και συνέχισα το μάθημα σε ήρεμους τόνους.

Την φίλησα στο μάγουλο και της πείραξα τα μαλλιά.

Μια ώρα μετά ήρθε στο δικό μου δωμάτιο. Μου είχε φτιάξει ζεστό κακάο.

Άφησε την κούπα στο γραφείο μου, μ' έκανε μια αγκαλιά (συνοδευόμενη από ένα σκαστό φιλί στο μάγουλο) και πήγε να συνεχίσει το διάβασμα.

(τελικά ήταν τρομερά γαμάτη η ιδέα που είχα πριν 14 χρόνια!) :D

Gomenasai!

Τελικά έχω μεγάλω πρόβλημα με τα ραντεβού μου...

Είχα στο νου μου να γράψω και την Κυριακή που μας πέρασε, αλλά ήμουν εκτός έδρας (στα μαγευτικά Γιάννενα) και δεν είχα δικό μου πι-σι να κάνω την δουλειά...

Τώρα θα τρέξουμε λίγο , να καλύψουμε τις εκκρεμότητες που αφήσαμε πίσω, και το βράδυ επανέρχομαι δρυμίτερη!

Και πάλι συγνώμη που δεν είμαι συνεπής στα ραντεβού!

Powerful

Μετά την πρόσφατη καταστροφή στην Ιαπωνία (με τον σεισμό της 11ης Μαρτίου και το τσουνάμι) ξεκίνησε παγκόσμια κινητοποίηση για παροχή βοήθειας στις πληγείσες περιοχές.

Οι περισσότερες "καμπάνιες" είχανε φωτογραφίες από τον τόπο της καταστροφής..

Πολλά τα σποτάκια που προβλήθηκαν (πχ εκείνο της ΕΡΤ με τις κερασιές) αφισάκα, σλόγκαν, σελίδες στο ιντερνετ...

Η πιο δυνατή εικόνα όμως που πέτυχα είναι η παρακάτω.

Απλή, χωρίς να λέει τίποτα. Και όμως λέει τα πάντα.

Όμορφος κόσμος, αγγελικά πλασμένος..

Τι κόσμος είναι αυτός που ζούμε!

Έχουμε φτάσει σε σημεία ανήκουστα.

Σε μια αλυσίδα super-market στο χωριό μου, πάνε κ παρακαλάνε να βάζουν σε χώρια σακούλες τα σάπια φρούτα και λαχανικά ή και τα αλλαντικά / κρεατικά από το ψυγείο από τα άλλα σκουπίδια, για να μπορούν να τα πάρουν και να τα ξεδιαλέξουν.

Και αυτό συμβαίνει σε ένα χωριό, όπου μπορεί κανείς -το λιγότερο- να φυτέψει 5 ντοματιές ή μια σειρά μαρούλια.

Να ψάχνουν τα "χρυσά γηρατειά" στα σκουπίδια για να βρουν κάτι που φαγώσιμο.

Η κατρακύλα μας δεν φαίνεται να μπορεί να σταματήσει κάπου.

Προχτές σκοτώσαν με μαχαιριές έναν άνθρωπο στο κέντρο της Αθήνας για να του αρπάξουν την κάμερα.

"Δεν παίζει να διαβάσω κάτι χειρότερο τουλάχιστον για αυτές τις μέρες" σκέφτηκα.

Πόσο έξω έπεσα.

Τα κοράκια της βουλής άρχισαν να κατηγορούν το ένα το άλλο.

Οι της ΝΔ το ΠΑΣΟΚ , λέγοντας ότι είναι ανίκανο να προφυλάξει τους πολίτες.

Ξεχνάνε ότι επι των ημερών τους ένας ειδικός φρουρός δολοφόνησε εν ψυχρώ ένα 15χρονο παιδί.

Και μετά από αυτό αφήσανε την Αθήνα να κάει.

Σαν να μην έφτανε αυτό, βρήκαν αφορμή όλα τα φασιστοειδή και ξεμυτήσανε.

Για όλα τα δεινά του τόπου φταίνε οι μετανάστες.

Λαθραίοι και μη.

Οι νόμιμοι, γιατί μας παίρνουν τις δουλειές και μένουν τα παιδιά μας στην ανεργία (όχι το ότι τα μοσχο-αναθρέψαμε και θεωρούν τις χειρονακτικές δουλειές ανάξιές τους, οι μετανάστες φταίνε).

Οι λαθραίοι γιατί ζουν στη μιζέρια και στην εξαθλίωση και εκτός του ότι μας χαλάει το feng shui οδηγούνται και στο έγκλημα, και πάλι την πληρώνουν οι καημένοι Ελληναράδες.

Δεν φταίει που ο κόσμος είναι σκατά και αναγκάζει τον κόσμο να φεύγει μαρκυά από τον τόπο του.

Δεν φταίει που τους πετάνε σαν τσουβάλια γεμάτα σκατά όπου να 'ναι, δεν φταίει ο λόγος που οδηγούνται στην εξαθλίωση, αλλά η εξαθλίωση αυτή καθ'αυτή.

Όλα αυτά τα γράφω με αφορμή την παρακάτω φωτογραφία που είδα στο kafeneio

και μου γυρίσαν τα μυαλά.

Δηλαδή αν ο έλληνας σκότωνε 3 μετανάστες, θα του δίνατε συγχαρητήρια?

Ή μήπως αν ήταν έλληνες οι δολοφόνοι, η δολοφονία η ίδια θα ήταν λιγότερο απεχθής?

Η ηλιθιότητα στο απόγειό της.

Λυπάμαι για τον άνθρωπο που χάθηκε τόσο , μα τόσο άδικα.

Λυπάμαι που δεν θα δει ποτέ το μωρό του,που ήρθε στον κόσμο αυτό και δεν θα συναντήσει ποτέ τον πατέρα του.

Λυπάμαι την οικογένειά του.

Απορώ , τι άνθρωποι ήταν αυτοί που τον σκότωσαν. Τι έχει αντικαταστήσει το μυαλό τους.

Τόσο κοστολογίζουν την ανθρώπινη ζωή? Με το κόστος μιας κάμερας?

Ή τόση ήταν η ανάγκη τους??

Θέλω να πιάσω τα κεφάλια όλων των απανταχού "Καρατζαφέριδων" και να τα κοπανάω στα ντουβάρια μέχρι να σπάσουν (αν και πιο πιθανό βλέπω να γκρεμίζεται πρώτα το ντουβάρι).

(Βέβαια, έχουν μπερδευτεί λίγο και αυτοί. Ήρθε ο μετανάστης ΓΑΠ και γάμησε τα πάντα όλα σ'αυτή τη χώρα.)

Για να μην παρεξηγηθώ: οι εγκληματίες είναι εγκληματίες. Τους αξίζει η τιμωρία. Τους αξίζει η απέχθειά μας.

Θεωρώ ότι το έγκλημα ΔΕΝ έχει πατρίδα, ιθαγένεια.

Διεστραμμένα, αρρωστημένα μυαλά υπάρχουν μόνο... και απεγνωσμένοι άνθρωποι.

(δεν μπορώ να ξέρω σε ποιά κατηγορία εμπίπτουν οι συγκεκριμένοι δολοφόνοι, αλλά δεν θα αποδώσω το έγκλημά τους στην καταγωγή τους)

Τυφλοί φύλακες!

Χτες ήταν από εκείνες τις Κυριακές που το 24ωρο δεν είναι αρκετό!!!

Δούλευα μέχρι κάποια ώρα και μετά πήγα με την μικρή μου την αδερφή (ετών 13) στη Θεσσαλονίκη να δούμε τους Blind Guardian!

Κάθε φορά που πάω σε rock / metal συναυλία μου αρέσει που βλέπω άτομα όλων των ηλικιών.

Υπάρχουν 13χρονα (σαν την αδερφή μου), 26χρονα (σαν την αφεντιά μου), 35άρηδες κ 40άρηδες. Υπάρχουν κ μεγαλύτεροι. Αλήθεια λέω!

Το υπέροχο είναι ότι όλοι "γουστάρουν".

Σε κάθε μπουζουκομάγαζο ή κλαμπ-μπαρ (και το γράφω επίτηδες στα ελληνικά) ο "κύριος" θα τσινίσει με τον πιτσιρικά που κάνει το κέφι του, όπως και ο πιτσιρικάς θα στραβώσει τη μούρη του λέγοντας στον κολλητό "τι δουλειά έχει ο γέρος εδώ?"

Με τους rock-άδες και τους metal-άδες δεν συμβαίνει αυτό.

Τα πιτσιρίκια θαυμάζουν τους μεγαλύτερους που γουστάρουν την μουσική που ακούνε,ίσως τους ζηλεύουν λιγάκι (γιατί η ηλικία τους σημαίνει ότι ζήσανε την χρυσή εποχή (όσον αφορά το συγκεκριμένο είδος μουσικής) των 80's και 90's) αλλά σε καμία περίπτωση δεν ενοχλούνται.

Οι πάλιουρες πάλι γουστάρουν που υπάρχουν σήμερα πιτσιρικάδες που ακούν την ίδια μουσική που ακούγαν όταν ήταν οι ίδιοι τους πιτσιρίκια, που το αγαπημένο τους συγκρότημα υπάρχει ακόμα. Γυρίζουν στην ηλικία εκείνη που μάζευαν με αγωνία τα απαραίτητα χρήματα για το αντίτιμο του εισιτηρίου

Μ'αρέσει που υπάρχει ένα κλίμα "αλληλεγγύης".

Αν δε νιώσεις καλά, θα γυρίσουν να σε κοιτάξουν, να βοηθήσουν όσο μπορούν. Ακόμα και ο χειρότερος κάφρος θα ενδιαφερθεί.

Θα βρει κάποιος ένα χαμένο κινητό; Θα κάνει ότι μπορεί να το επιστρέψει.

Θα συνοδεύεις κάποιο πιτσιρίκι; Θα κάνουν χώρο να μη το χτυπήσει κανείς, στο στριμωξίδι θα σου δίνουν προτεραιότητα μην τυχόν και το χάσεις από τα μάτια σου...

Μπορεί οι metal-άδες να είναι γραφικοί, να τους χωρίζουν σε κατηγορίες , να τους λένε κάφρους. Εγώ μια φορά τους προτιμώ.

Χίλιες φορές metal-ας, παρά χατζηγιαννο-βανδο-πλουταρχο-ρεμο-βιος!!!

Μερικές εικόνες από το live (ήμουν μακρυά, ότι μπόρεσα έβγαλα!)

Κοίτα πόσο μεγάλωσα!!!

Πριν ένα μήνα και κάτι η γάτα μας έφερε (για μία ακόμη φορά) καινούρια γατάκια στον κόσμο!
Το επόμενο πρωί πήγα και έβγαλα την παραπάνω φωτογραφία.

Έχουν ήδη αρχίσει να βγαίνουν προς εξερεύνηση του κόσμου...

Μεγαλώνουν πολύ γρήγορα τα γατιά τελικά!

Πρώτη Μαΐου (?)

Κάθε χρόνο στο μυαλό μου, με το που βλέπω στο ημερολόγιο "1η Μαΐου", ακούγεται στα αυτιά μου το μότο "δεν είναι αργία , είναι απεργία" και όλα τα τραγούδια με τη σχετική θεματολογία που έχει πεί ο Βασίλης (ο Παπακωνσταντίνου καλέ).

Αλήθεια σας λέω.

Θύμωνα πάντα με αυτούς που νομίζουν ότι η μέρα αυτή είναι γιορτή της άνοιξης (χελόου , η άνοιξη - θεωρητικά - ξεκινάει τον Μάρτιο!! ) και τρέχουν να μαζέψουν κανα λέλουδο, να κάνουν το bbq και να γυρίσουν ευτυχισμένοι στα σπίτια τους...

Σήμερα σκεφτόμουν, για άλλη μία φορά, πόσο κόπο έκανε πολύς κόσμος για να κατοχυρωθούν τα λεγόμενα "εργατικά δικαιώματα".

Πολύς κόσμος πλήρωσε με τη ζωή του το τίμημα.

Ακολούθησαν μια-δυό γεννιές που απολαύσανε αυτά τα δικαιώματα.

Και ένιωθαν σίγουροι ότι και τα παιδιά τους θα έχουν τα ίδια δικαιώματα με αυτούς.

Κάνανε μεγάλο λάθος.

Πριν μερικά χρόνια άκουσα τον Γιωργάκη (ΓΑΠ) , στην προεκλογική του εκστρατεία (στην τελευταία που έχασε από τον Κωστάκη) να υπόσχεται (ανάμεσα στις υπόλοιπες υποσχέσεις που έδινε) με χαμόγελο :

"θα καταργήσουμε το οκτάωρο".

Ειλικρινά σας μιλάω, στο άκουσμα αυτής της πρότασης το στομάχι μου είχε γίνει κόμπος.

"Δεν θα τολμήσουν" σκέφτηκα. "Θα τους πάρει ο κόσμος με τις πέτρες. Δεν θα τολμήσουν".

Πόσο αφελής μπορεί να ήμουν?

Και ήρθε η μέρα που πήρε ο Γιωργάκης την εξουσία, φώναξε το ΔΝΤ και τα δικαιώματά μας πήγαν στο βόθρο.

Δεν υπήρξε καμία αντίδραση.

Αντ' αυτού κάθε χρόνο οι διάφορες παρατάξεις κάνουν την συνηθισμένη βόλτα στο κέντρο της πόλης (της εκάστοτε πόλης) και θεωρεί ο καθένας που συμμετέχει σ' αυτή ότι έκανε το χρέος του.

Αντέδρασε. Έκανε αυτό που έπρεπε να κάνει.

Και γύρισε σπίτι του με ήσυχη την συνείδησή του.

Σκέφτηκα πάλι αυτούς που τρέχουν να μαζέψουν λουλούδια..

Τελικά αυτοί είναι καλύτεροι από τους "αγωνιστές" της ημέρας....

Worst ever

Κυριακή του Πάσχα σήμερα (βασικά χτες, αλλά το είχα έτοιμο το κείμενο. απλά δεν πρόλαβα να το ανεβάσω!).

Για μένα , που απαιχθάνομαι τις Κυριακές, αυτή είναι η χειρότερη όλων.

Μια μέρα "διακοπών" που απλά πρέπει να κάνεις συγκεκριμένα πράματα. Υποχρεωτικά.

Σήμερα λοιπόν πολύς κόσμος χαίρεται.

Εγώ ως πολέμιος των Κυριακών, κάθομαι και παρατηρώ. Παρατηρώ τους υπολοίπους που χαίρονται, μήπως και βρω και 'γω κάποιον λόγο συμμετοχής στο όλο νταβαντούρι.

Στις αυλές κάποιες οικογένειες καταφέρανε να αγοράσουν το αμνοερίφιο, να το ψήσουν και να φάνε μέχρι σκασμού. Μετά ξεραθήκανε στον ύπνο.

Κόσμος περιφερόταν στους δρόμους με τα πιο κυριλάτα ρούχα που διαθέτουν στη ντουλάπα τους για να πάνε στην καφετέρια / μπαρ (ναι , είναι δύο-σε-ένα) να πιούν τον καφέ / ποτό και να γυρίσουν σπίτια τους. Με το κεφάλι καζάνι από την εξωφρενικά δυνατή μουσική.

Στην καλύτερη να πηγαίνανε στο σπίτι κάποιου εορτάζοντα.

Τα πάντα κλειστά εκτός από τα περίπτερα και τις καφετέριες / μπαράκια.

Πόλεις και χωριά φαντάσματα εκτός από το σημείο που αναβλίζει καφέ κ αλκοόλ (η πηγή).

Στην τηλεόραση όλο επαναλήψεις και ταινίες που τις έχουμε δει δέκα φορές την κάθε μιά, με καμιά εκπομπή τύπου "Κυριακή στο χωριό" όπου θα βλέπουμε άπειρα φαγητά στρωμένα σε τραπέζι και αγνώστους να χορεύουν, αποκρύπτοντας σημαντικές ειδήσεις και γεγονότα της ημέρας.

Μην μας κάτσει βαρύ το αρνάκι.

Αυτό που είδα ήταν νοικοκυρές ψόφιες από την κούραση (μια βδομάδα πασχαλινές δουλειές και δυό μέρες σερί στην κουζίνα για να ετοιμαστούν τα πατροπαράδοτα εδέσματα. Και μετά μένει η λάτζα).

Κόσμο να πηγαίνει για καφέ με μια κούραση στο βλέμα τους (πιθανότατα να οφείλεται στο χτεσινοβραδυνό ξενύχτι ή στη βαρυστομαχιά) σαν να αναγκαζόντουσαν να πάνε.

Μια Κυριακή λοιπόν, που τα πάντα κινούνται σε ένα κλίμα προσποιητής χαράς

Μια χαρά απόλυτης καταπίεσης.

Ευχαριστώ πολύ, δε θα πάρω.

Για όλους αυτούς που έχουν λόγο συμμετοχής στο πανηγύρι δεν έχω κανένα μένος ή μίσος. Πραγματικά εύχομαι να περνάνε κάθε χρόνο και καλύτερα!

one of my favourites

Πιστεύω σε όλους μας έχει τύχει, τουλάχιστον μία φορά..
Σε κάποια άκυρη στιγμή, βγάζεις το κινητό, την μηχανή και απλά τραβάς αυτό που βλέπεις..


Δυό μέρες πριν, με "έστησε" ένας φίλος, κάθησα για ένα καφεδάκι (έπιασε βροχή, που να πάω βόλτα?) και απλά... έβγαλα φωτογραφία αυτό που έβλεπα...

Do the math!

Είναι γνωστό σε όλους μας (νομίζω), πως οι άνθρωποι τους οποίους αγαπάς πιο πολύ από κάθε τι σ' αυτόν τον κόσμο, οι άνθρωποι για τους οποίους ζεις και αναπνέεις, είναι αυτοί που σε πληγώνουν περισσότερο..

Είχα πιστέψει ότι υπάρχει μια αναλογία σ' αυτή τη σχέση. Όσο πιο πολύ αγαπάς κάποιον, τόσο πολύ μπορεί να σε πληγώσει. Όσο πιο πολύ νοιάζεσαι, τόσο πιο πολύ απογοητεύεσαι.

Και απλά το είχα δεχτεί.

Για πολύ καιρό έψαχνα να βρω τυχόν "παραμέτρους". Και ως συνήθως οι καλύτερες ιδέες σου έρχονται σε άσχετες χρονικές στιγμές (οι βόλτες στην παραλία βοηθάνε)..

Νομίζω κατέληξα σε ένα συμπέρασμα. Οι απαιτήσεις μας είναι αυτές που καθορίζουν τη σχέση αυτή. Όσο πιο πολλά περιμένουμε , όσο πιο πολλά "απαιτούμε" από τους αγαπημένους μας, τόσο πιο εύκολα πληγωνόμαστε. Γιατί απλά δεν ικανοποιούνται οι προσδοκίες μας.

Η απορία μου όμως είναι η εξής : γιατί ο άλλος είναι υποχρεωμένος να ικανοποιήσει τις προσδοκίες αυτές? Τι υποχρέωση έχει? Επειδή εμείς περιμένουμε κάποια πράγματα από αυτόν σημαίνει ότι υποχρεούται να καλήψει τις προσδοκίες μας?

Εκεί όμως είναι και το λάθος μας. Δεν είναι κανείς υποχρεωμένος να ικανοποιεί τις προσδοκίες / απαιτήσεις κανενός. Μπορεί να προσπαθήσει αν θέλει, αλλά και πάλι κανείς δεν πρέπει να ζητά εγγύηση επιτυχίας.

"Σταμάτα να με στεναχωρείς" μου είπανε πάλι.

"Σταμάτα να απαιτείς" απάντησα.

Δεν νομίζω να με καταλάβανε...

Πόσα κιλά είναι ένας τόνος?

Περίεργη η σημερινή μέρα...

Μαθήματα, κακές συνεννοήσεις με τον φάδερ για το αμάξι, ένα τετράωρο άγχος χωρίς λόγο... (ουφ!)

Την σκέψη μου από όλα αυτά τράβηξε μια ερώτηση της πιτσιρίκας που κάνω μάθημα (9 χρονών η μικρή) κατά τη διάρκεια του mini break ανάμεσα στην ιστορία και τα μαθηματικά : "Γιατί να θέλει κάποιος να πεθάνει? Ξέρεις?"

Σκάλωσα για μια στιγμή. Αν μου το ρωτούσε κάποιος που είχε το λιγότερο μιάμιση δεκαετία στην πλάτη του, θα απαντούσα αναίσχυντα "Γιατί είναι μαλάκας" (μετά θα έπιανα τη συζήτηση στα σοβαρά).

-Γιατί νομίζει ότι τα προβλήματά του δεν λύνονται. Και προτιμά να πεθάνει παρά να τα αντιμετωπίσει. Αυτό όμως είναι λάθος. Όλα τα προβλήματα λύνονται.

Με κοίταξε με ένα περίεργο βλέμμα. "Γιατί ρωτάς? Πώς σου ήρθε?"

-Έπαιζα με την μαμά μου και της έκανα πλάκα ότι θα της έκοβα το κεφάλι (η μικρή διάβασε πρόσφατα πάλι την "Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων", υποθέτω ότι παρίστανε τη βασίλισσα) και μου είπε η μαμά "κάντο και στ' αλήθεια, να ηρεμίσω από όλες αυτές τις στεναχώριες"..

Ένιωσα την καρδιά μου να σφίγγεται.

-Πλάκα ρε σου έκανε! Σιγά μην το εννοούσε!

Τι στο καλό να της πω?

Οι γονείς της μικρής χωρίζουν. Άσχημα. Ο αδερφούλης της είναι 4 χρονών, δεν καταλαβαίνει κ τόσα πολλά.. η μικρή όπως είναι παρατηρητής των πάντων.

Δεν με νοιάζει ποιός "φταίει". Καρφί δε μου καίγεται μπορώ να σας πω.

Συγχίζομαι που η μικρή (ας την πούμε Μαρία) μπαίνει πάντα στη μέση των καυγάδων τους , τη ρωτάνε ποιός έχει δίκαιο κ ποιός όχι, με ποιόν θέλει να μείνει (με τον μπαμπά που έχει λεφτά ή με τη μαμά?). Ο πατέρας της αποκαλεί την μάνα "τρελή" , η μάνα αναφέρεται στον πατέρα "αυτός" . Το παιδί πραγματικά είναι σε δεινή θέση. Και απορώ γιατί ένας γονιός να φέρνει το παιδί του σε τέτοια θέση. Μπορεί να θες να τον σκοτώσεις τον άλλον, αλλά κάνεις τουμπεκί για χατίρι των παιδιών σου!

Ακούω τη φωνή της και επανέρχομαι στην πραγματικότητα.

-Αλήθεια σου λέω , το εννοούσε!!

-Και τι σε κάνει να πιστεύεις ότι το εννοούσε?

Δαγκώθηκα στην θύμηση ενός κοτσομπολιού, ότι η μάνα της Μαρίας έκανε απόπειρα αυτοκτονίας, λίγο καιρό πριν. Λες να ήταν αλήθεια?

-Ξέρω την μαμά μου! Το εννοούσε!

-Η μαμά σου είναι πολύ αναστατωμένη όλον αυτόν τον καιρό Μαρία μου. Είναι στεναχωρημένη. Δεν θα το εννοούσε ακριβώς έτσι. Να της πεις όμως ότι τέτοια λόγια σε στεναχωρούν και δεν θέλεις να λέει τέτοια πράγματα! Θα της το πεις?

-Ναι.. φέρε τώρα τα μαθηματικά, να κάνω τις ασκήσεις.

Δεν ξέρω αν απάντησα σωστά. Τι να απαντήσεις σε ένα εννιάχρονο πληγωμένο παιδί?

Και τι να σκεφτεί κανείς για ανθρώπους που γίνανε γονείς, χωρίς να το θέλουν (όπως φάνηκε εκ των υστέρων) και το μόνο που τους νοιάζει τώρα είναι να βγάλει ο ένας τα μάτια του άλλου?Πόσα κιλά μαλακίας μπορεί να κουβαλάνε στα κούφια κεφάλια τους?

"Για πες μου Μαρία, θυμάσαι πόσα κιλά είναι ο ένας τόνος?"....

Hello σας!

Καταραμένες Κυριακές....

(Πραγματικά δεν τις αντέχω αυτές τις μέρες.)

Θεωρώ ότι οι Κυριακές σε ωθούν στην αυτοκτονία. Ράθυμες μέρες... νωθρές... Κυριακές του απόλυτου τίποτα!Είναι ένα καταδικασμένο εικοσιτετράωρο.. καταδικασμένο να το μισήσεις!

Έχει υπερβολικά λίγες ώρες για να μπαλώσεις υποχρεώσεις της βδομάδας που πέρασε και υπερβολικά πολλές ώρες αν δεν έχεις να κάνεις κ πολλά!

Για κάποιο λόγο νιώθω ότι οι Κυριακές μου πλέον είναι πολύ κοντά η μία με την άλλη... νιώθω πως χτες ακόμα ήταν Κυριακή, αλλά μεσολάβησε μια ολόκληρη εβδομάδα , και , τσουπ, έσκασε μύτη άλλη μια Κυριακή..

Σκέφτηκα να κάνω κάτι καινούριο και αποφάσισα να κάνω αυτό το blog..

Δεν ξέρω αν θα καταφέρω να κάνω κάτι, αν θα καταφέρω να το κρατήσω και κυρίως, να το κάνω ενδιαφέρον.

Μια ανάρτηση κάθε Κυριακή και αν μπορώ και μέσα στη βδομάδα, ακόμη καλύτερα...

So... Hello world!